تحلیل و بررسی سینمای جهان

نتیجه:

فیلم­های تارانتینتو همواره سرشار از خشونت­ است و این فیلم نیز دارای خشونت زیادی است و در بسیاری از بخش­های فیلم شاهد صحنه­های خشن هستیم؛ مانند جنگ بین دو برده، کشته شدن برده فراری توسط سگ­ها، کشتن قاتل فراری درست در لحظه­ای که پسر نوجوانش کنارش هست و ... که تمام این مسائل باعث شد تا فیلم او درجه نمایش R را به خود اختصاص دهد. 

در سال 2007 بود که کوئنتین تارانتینو در مورد نوشتن فیلمنامه­ای در مورد یک سیاه پوست و مربوط به زمان قبل از آغاز جنگ بزرگ داخلی آمریکا صحبت کرد. او در مورد ساخت یک فیلم "وسترن اسپاگتی" صحبت کرد و اعلام داشت که نمی­خواهد فیلمی در مورد برده­داری به روش مرسوم بسازد، بلکه می­خواهد فیلمش یک وسترن باشد تا نوآوری در ساخت این­گونه فیلم­ها باشد. 
فیلم جدید تارانتینو دارای نقاط ضعفی در برخی قسمت­هاست؛ مثلا اولین تیر جانگو که با دقت بسیار روانه می­شود و برای برده­ای که تا به حال اسلحه به­دست نگرفته است کمی غیر قابل باور است. اگر قبلا جانگو تیرانداز ماهری بوده است باید اندکی از سکانس­های فلش بک به گذشته تیر اندازی جانگو اختصاص داده می­شد که البته به نظر می­رسد جانگو از کودکی برده بوده است و هیچ زمان تیراندازی را تجربه نکرده است. اینکه جانگو با شلیک اول و از فاصله دور چنین هدف متحرکی را از پا در بیاورد تا حدی دور از واقعیت بود. 
و یا در مورد مرگ دکتر شولز که خیلی آشفتگی بود و انگار برنامه مشخصی برای کشته شدنش وجود نداشت و فقط قرار بود دکتر شولز در فیلمنامه کشته شود. شخصی که کارش دستگیری تبهکاران است و ذاتا انسان خونسرد و البته در زمان لازم، بی­رحم است. به یک­باره دکتر شولز که تمام نقشه خودش را به صورت عالی و بند بند عملی کرده است، از کوره در می­رود و با کشتن کلوین کندی، خودش هم بلافاصله کشته و باعث بهم خوردن نقشه می­شود. صحنه­ای که دکتر شولز کشته می­شود آنقدر شلوغ و سریع است که حتی درام هم نیست و بیننده وقت نمی­کند تا با او همزاد پنداری کند و سریعا متوجه سکانس­های بعدی و تیراندازی­های متوالی جانگو و افراد کلوین می­شود. 

از نقاط قوت فیلم هم اهنگ گذاری بسیار عالی فیلم است. حتی در آهنگ گذاری فیلم هم تارانتینو دارای نوآوری است و خاص بودن خود را در آن به نمایش می­گذارد. از آهنگ بتهوون تا موسیقی پاپ گرفته تا موسیقی هیپ هاپ آمریکایی ،همگی در قسمت­های درست فیلم قرار دارند و باعث رنگ گرفتن سکانس­های سیاه فیلم هستند. همان­طور که این فیلم یک وسترن جدید و تلفیقی از سینمای کلاسیک و جدید است، دارای موسیقی با همین ترکیب هاست و موسیقی جدید و کلاسیک با هم ادغام شده­اند که در این راه تارانتینو بسیار موفق عمل کرده است. 
فیلم از ریتم بسیار خوبی برخوردار است و در اکثر دقایق این فیلم 165 دقیقه­ای احساس خستگی به بیننده دست نمی­دهد. 
از نکات جالب دیگر فیلم، یادآوری­های فیلم و فلش بک­هایی است که به گذشته زده می­شود و بسیار مناسب و عالی یادآور زندگی گذشته افراد است که با مدت زمان بسیار کوتاه یک قصه را بیان می­کنند. 
بازی بازیگران فیلم بسیار خوب و واقعی در آمده است و کریستوف والتز توانست برای بار دوم برنده جایزه اسکار نقش جانبی شود که اسکار قبلی را نیز در فیلم دیگر تارانتینو، حرام زاده­های بد ذات، به­دست آورده بود. از دیگر بازی­های خوب می­توان به بازی بسیار زیبای ساموئل ال جکسون در نقش استفان است. او که خودش برده است، به دلیل سال­های زیادی که برای خانواده کندی خدمت کرده است به درجه نسبتا بالاتری رسیده و رئیس بقیه برده­هاست. او به شدت از نژاد سیاه پوست متنفر است و به فکر خدمت صادقانه به ارباب سفید پوست خودش است. او به شدت غرغرو و چابلوس است و ساموئل ال جکسون این نقش را فوق­العاده ایفا کرده است. 

فیلم­های تارانتینو بیننده تارانتینویی می­خواهد تا بیشرین لذت را از تماشای این فیلم­ها ببرد. تارانتینو، روبرت رودریگز و فرانک میلر افرادی هستند که یک شیوه جدید را در سینمای هالیوود بنیان نهادند و این سبک را بر پایه خشونت و داستان­هایی به سبک کلاسیک – امروزی استوار کردند و توانستند طرفداران بیشماری را در سراسر دنیا به دست آورند. البته همیشه هم نوآوری با سلیقه عام جور در نمی­آید و خیلی ها راه مقابله با آن را در پیش می­گیرند ولی بسیاری هم از این نوآوری­ها استقبال کرده و با آغوش باز به سمت آن می­روند.
در تک تک سکانس­های فیلم­های تارانتینو می­توان عشق خالص او به سینما را درک کرد و از آن لذت برد. تارانتینو برای هر سکانس از فیلمش برنامه خاصی دارد و حس و حال خاص خود را به فیلم­هایش تزریق می­کند. 

نظر منتقدین:
اسپایک لی، کارگردان سرشناس، به شدت فیلم جانگو را کوبیده است و اعلام داشت که به دلیل توهین به اجدادش این فیلم را تحریم می­کند. او اشاره داشت که برده­داری آمریکا هیچ شباهتی به وسترن ندارد و سیاه پوستی که جایزه بگیر باشد، در آن زمان وجود نداشته است. 

بسیاری از منتقدین فیلم جانگوی تارانتینو را به شدت نقد کردند و آن را یک کمدی غیر واقعی از تاریخ نامیدند و می­توان تنها به این جملات تارانتینو در این باره بسنده کرد. زمانی که در یک مصاحبه از او در مورد اینکه چرا تلاش کرده است تا یک داستان برده­داری را با یک وسترن مخلوط کند او چنین جواب داد:
«این ها دو داستان متفاوت هستند که من همواره می­خواستم آنها را بازگو کنم. همیشه دوست داشتم که یک داستان وسترن بنویسم و همواره دوست داشتم داستانی درباره قبل از جنگ داخلی آمریکا در زمان برده­داری بسازم. من به هیچ وجه قصد ساخت یک داستان تاریخی را نداشتم و تنها یک داستان ماجراجویی جذاب از تلفیق این دو ساختم.»