زندگی ابتدایی و خانوادگی:
دی کاپریو تنها فرزند ایرمیلین (ایندربریکن) و جورج دی کاپریو بود، که در لس آنجلس-کالیفرنیا متولد شد. مادر آلمانی الاصل او یک منشی حقوقی بازنشسته و پدرش نیز بازیگر و تهیه کننده فیلم های کمدی زیرزمینی و توزیع کننده کتب طنز بود. مادر دی کاپریو، در طول دهه 1950 از Over-Erkenschwich در Ruhr آلمان به آمریکا مهاجرت کرده بود. در حالی که خانواده پدر وی -که دو رگه ی ایتالیایی ( از ناحیه ی ناپل ) و آلمانی ( از ناحیه ی باواریا در جنوب آلمان ) بودند- از چهار نسل قبل در آمریکا زندگی می کردند. مادر بزرگ مادری دی کاپریو، هلن ایندربریکن، در یلنااسمیرنوا متولد شده و یک روسی مهاجرِ به آلمان بود. در مصاحبه ای با مهم ترین کلیسا روسیه -Vladimir Putin- در سال 2010، دی کاپریو بیان کرد که پدربزرگ او نیز روس بوده و افزود: در نتیجه من هم یک نیمه روسی محسوب می شوم.
والدین دی کاپریو زمانی که در کالج، درحال تحصیل بودند، با یکدیگر آشنا شده و بعداً به لس آنجلس نقل مکان کردند. پدر و مادر لئو، او را لئوناردو نامیدند زیرا، در زمان حاملگی مادرش، اولین بار در حالی تکان خورد که مادرش در یکی از موزه های ایتالیا مشغول نگاه کردن به شاهکاری از لئوناردو داوینچی بود. دی کاپریو، در مکتب کاتولیک بزرگ شده است. پدر و مادرش زمانی که او یک سال داشت از هم جدا شدند و او عمدتاً با مادرش زندگی کرد. دی کاپریو و مادرش در مناطق مختلف لس آنجلس از قبیل Echo Park، خیابان 1874 Hillhurst، وLos Flees district -که بعدا به کتاب خانه ای عمومی تبدیل شد- زندگی می کردند؛ این در حالی بود که مادرش برای تامین مخارجشان در چند جا کار می کرد. او در مدرسه Seed Elementary تحصیل کرد و سپس از دبیرستان جان مارشال فارغ التحصیل شد. 

کار حرفه ای :
1991 تا 1995 :
نخستین بازی دی کاپریو، در فیلم کمدی و عملی-تخیلی Critters3 و در نقش فرزند خوانده صاحب خانه ای بد ذات بود که در سال 1991 اکران شد. پس از آن او با بازی در فیلم Growing pains، عضو انجمن بازیگران در محدوده طنز های تلوزیونی-ABC- شد. دی کاپریو درGrowing Pains نقش Luke Brower، پسر بی خانمانی را برعهده داشت که با خانواده ی Seaver زندگی می کرد. وی در سال 1992 پیشرفت چشم گیری کرد و توسط رابرت دنیرو از بین چهار صد جوانی که برای تست بازی در فیلم This Boy’s Life شرکت کرده بودند، انتخاب شد و در آن فیلم در کنار الن بارکین و خودِ رابرت دنیرو به ایفای نقش پرداخت. 
در اواخر سال 1993، دی کاپریو در فیلم کمدی و تراژدیک What's Eating Gilbert Grape، در نقش برادر عقب مانده جانی دپ ظاهر شد. کارگردان فیلم Lasse Hallström، در ابتدا با حضور دی کاپریو در این فیلم چندان موافق نبود چرا که دنبال بازیگری با جذابیت های چهره پایین تری برای این نقش بود، اما در آخر حضور او را تایید کرد و او نیز اجرایی قوی از خود بر جای گذاشت. What's Eating Gilbert Grape با بودجه ای معادل 11 میلیون دلار و فروش 9 میلیون دلار موفقیت نسبتاً خوبی کسب کرد و باعث شد دی کاپریو نامزد جوایز گلدن گلوب و اسکار شود. 
اولین حضور دی کاپریو در سال 1995، ایفای نقش او در فیلم وسترن The Quick and the Dead ساخته Sam Raimi بود. او در این فیلم با Gene Hackman، Sharon Stone و Russell Crowe هم بازی بود. این فیلم با فروشی مایوس کننده در حدود 18.5 میلیون دلار نقد هایی منفی از جانب منتقدان و تحلیل گران دریافت کرد. 
دی کاپریو در کنار دوستانش، کوین کولونی، توبی و مگوایر در فیلم نسبتاً کوتاه Don's Plum، به کار گردانی R.D.Robb ایفای نقش کرد. این فیلم، پس از مدت ها انتظار سرانجام در جشنواره بین المللی فیلم برلین در سال 2001، برای اولین بار به نمایش گذاشته شد. همچنین این فیلم، با استقبال خوبی از جانب منتقدان روبرو شد و در کنار Time Out New York بهترین فیلم آن -جشنواره نام گرفت. آخرین فیلم دی کاپریو -The Basketball Diaries- در سال 1995 درباره زندگی جیم کرول بود. 

1996 تا 2001 : 
در سال 1996 دی کاپریو در فیلم رومئو و ژولیت به کارگردانی Baz Lahrman نقش مقابلClaire Danes را بازی کرد. متن فیلم، خلاصه شده و مدرن سازی شده داستان رمانتیک و تراژدی رومئو و ژولیت اثر ویلیام شکسپیر بود، که اکثر دیالوگ ها دقیقا همان جملات نوشته شده توسط نویسنده بود. این فیلم با فروشی معادل 147 میلیون دلار آمریکا، یکی از پروژه های موفق دی کاپریو در زندگی حرفه ای اش محسوب می شود. 
در اواخر همان سال، دی کاپریو در فیلم خانوادگی و درام Marvin’s Room به کارگردانی Jerry Zaks، به همراه رابرت دنیرو مشغول به کار شد. فیلم نامه Marvin’s Room نوشته اسکات متفرسون، درباره دو خواهر بود که پس از 17 سال جدایی دوباره یکدیگر را ملاقات می کردند. نقش این دو دختر توسط Meryl Streep و Diana Keaton بازی شده بود. دی کاپریو در این فیلم در نقش Hank پسر دردسر ساز خانواده ظاهر شد، که به علت آتش زدن منزل مادرش در بیمارستان روانی بستری بود. 
در سال 1997، لئوناردو در کنار کیت وینسلت در فیلم تایتانیک، ساخته جیمز کامرون بسیار درخشید. در این فیلم، او نقش یک جوان 20 ساله از آمریکاي شمالی را بر عهده داشت که برنده دو بلیط برای حضور در کشتی سلطنتی تایتانیک می شود. دی کاپریو در ابتدا از پذیرفتن این نقش امتناع کرد ولی سرانجام با اصرار و تشویق های جیمز کامرون، که به توانایی او در ایفای این نقش ایمان داشت، نقش را پذیرفت. بر خلاف انتظارات، این فیلم موفقیتی بی نظیر در گیشه ها کسب کرد و با فروشی بیش از 1.843 میلیارد دلار آمریکا، در رده بالاترین فیلم پر فروش آن زمان قرار گرفت. این فیلم، دی کاپریو را در کنار محبوب ترین بازیگرانی که عمده هوادارانشان زنان و دختران جوان بودند، قرار داد. او برای بازی در این نقش نامزد جوایز بسیاری از جمله گلدن گلوب شد. 
پروژه بعدی دی کاپریو فیلم درام ساحل، در سال 2000 بود که فیلم نامه آن توسط الکس گارلند، بر اساس رمانی با همین نام، که در سال 1996 تنظیم شده بود و در آن Tilda Swinto و Verginie Ledoyen در کنار دی کاپریو، که در نقش یک توریست آمریکایی که به دنبال جزیره ای برای زندگی در خلیج تایلند ظاهر شده بود، بازی می کردند. این فیلم با بودجه ای معادل 50 میلیون دلار آمریکا، 144 میلیون دلار فروش جهانی داشت، اما به نسبت فیلم های قبلی دی کاپریو، چندان مورد توجه منتقدان قرار نگرفت.

2002 تا 2007 :
اولین فیلم دی کاپریو در سال 2002، فیلمی به نام Catch Me If You Can، بر اساس زندگی Frank Abangnale Jr و با کارگردانی Steven Spielberg بود. در این فیلم دی کاپریو با تام هنکس و کریستوفر والکن هم بازی بود. فیلمبرداری Catch Me If You Can، در 147 لوکیشن مختلف و تنها در 52 روز انجام شد. این فیلم نقد های مثبتی دریافت کرد و با فروش 351.1 میلیون دلار در -جهان، در رده پر فروش ترین فیلم دی کاپریو تا آن زمان، پس از تایتانیک قرار گرفت. دی کاپریو برای کار در این فیلم، سومین نامزدی خود برای جایزه ی گلدن گلوب را کسب کرد . 
در سال 2002، دی کاپریو با حضور در فیلم دار و دسته های نیویورک، که فیلمی تاریخی درباره پنج نقطه از محله های نیویورک بود، مورد تحسین منتقدان قرار گرفت. دار و دسته های نیویورک به کارگردانی اسکورسيزی، با 103 میلیون دلار فروش، به عنوان پرفروش ترین فیلم این کارگردان تا آن زمان نام گرفت. 
در سال 2004، لئو در فیلم The Aviator حضور یافت و به طور کلی بر اساس گزارش های منتشر شده، حدود یک سال و نیم مشغول آماده سازی خود برای ایفای نقش در فیلمی بود که به علت برنامه های کاری بازیگران و لوکیشن اصلی اش، در فیلمبرداری و ساخت سریع آن، هیچ الزامی وجود نداشت.The Aviator موفقیت مالی و منتقدانه چشم گیری کسب کرد و دی کاپریو نیز ضمن دریافت تحسین های بسیار، جایزه بهترین بازیگر مرد گلدن گلوب و نامزدی جایزه اسکار را کسب کرد. 
دی کاپریو در سال 2006، در فیلم الماس خونی و جدامانده بسیار درخشید. وی در فیلم الماس خونی، با Jennifer Connelly و Djimon Hounsou هم بازی بود و نقش دزدان الماس را بر عهده داشتند. دی کاپریو برای ایفای نقش در این فیلم نامزدی جایزه اسکار را کسب نمود. در فیلم جدامانده، او نقش Billy Costigan، پلیس ایالتی را بر عهده داشت که وارد یک باند تبهکاری ایرلندی شده بود. این فیلم نقد های مثبتی دریافت کرد و به عنوان فیلم پرفروش نام گرفت. دی کاپریو پس از ایفای نقش در این فیلم نامزد جوایز گلدن گلوب و انجمن بازیگران سینما شد.
 

ارسال نظر