تحلیل و بررسی سینمای جهان

و اما...

به راستی که این فیلم لحظه لحظه اش تلنگری بود بر روح و ذکاوت نویسنده اش در شناخت نقطه ضعف های ایمان مردم و دست گذاشتن بر روی آنها برای به اثبات رساندن واقعیت وجود پروردگار. و بی شک نامزد جایزه اسکار شدن و افتخارات آن حق او بود. محشری کوچک را نشان داد و اصل کنش انسان و واکنش دنیا را به تصویر کشید و در این فیلم افراد به یکدیگر بخشیدند: دید خودرا, حسن انتقام جویی را, دوستی و عطوفت و بخشی از وجود الهی شان و جاودانگی و دیدن واقعیت خوبی و بدی هرچیز را... و حتی انتقام را بیان کردند و دوباره و چندباره این را که دنیا و اتفاقات آن انعکاس رفتار ماست و اینکه "هرچه میکنیم به خود میکنیم گر همه نیک و بد کنیم"

کانال عوض میشود. فیلمی رمانتیک و مملو از احساسات. بسی خاطرات و بسی غم... غم, غم یادآوری اتاق سبز... همان فیلم, همان احساسات, اما این بار بدون "جان کافی". همه به تماشای فیلم نشسته اند و باز قلب پائول (تام هنکس) پر از درد میشود. دردی فزون تر و ناگریز و داغ دل او تازه و تازه تر میشود. دردی که شاید خیلی وقت صرف آن کرده تا آن را فراموش کند زیرا به قول همسرش راهی برای حل این مشکل نداشته است. پس به ناچار باید از دست دادن معجزه ای چون جان کافی و غم همراهش را همچون راز, تا آخر عمر در دل خود نگه دارد. تا آخر عمر. 
اما عمر به پایان نیمرسد زیرا بخشی از وجود الهی جان کافی که به او هدیه شده بود عمر به نسبت جاودانی را نیز به او هدیه کرده بود. عمری به نسبت جاودان زیرا فقط بخشی از روح "جان کافی" در او نهاده شده بود و او مطمئن است که روزی خواهد مرد. اکنون سالها گذشته و سنگینی این راز بر دل او صد چندان شده و جای خالی همسر و همرازش بیشتر از پیش حس میشود. اکنون تنهاست و ناچار و نیازمند به همدمی رازدار برای پر کردن حداقل بخشی از این جای خالیست. 
فردی قابل اطمینان دارای حسی نزدیک به خودش را پیدا میکند. پس از دیدن فیلم نیاز به یک هم صحبت دارد تا بتواند غمی که در وجود خود دارد را با کسی دیگر تقسیم کند زیرا نمیتواند از پس این غم سنگین به تنهایی بربیاید.داستان از خاطره غم انگیز مربوط به سالها پیش است که فردی غول پیکر به بندی از زندان راه پیدا میکند. و حکم ورود به راه سبز را همراه خودش دارد. (منظور از راه سبز همان مرگ است)