ارزشگذاری سینمای جهان

بعد از دیدن این فیلم این طور به نظرم رسید که نباید این فیلم را با دیگر آثار تارانتینو قیاس کرد. با این که ممکن است امضای تارانتینو را در جای جای فیلم مشاهده کرد اما قطعا کوئنتین تارانتینو در "جانگو رها شده" فاصله زیادی از سینمای ثابت خودش گرفته و به نظرم این ادامه راهی است که در حرامزاده های لعنتی آغاز کرد.

به نظر میرسد که تارانتینو هم در حال پیوستن به صف جایزه بگیرهاست و نیت کرده تا پا در همان مسیری بگذارد که چند سال پیش اسکوسیزی گذاشت، برون رفت از بایکوت و گرفتن جوایز رنگارنگ.
"جانگو رها شده" قبل از هر چیز یک فیلم ضد تبعیش است، البته با سبک و سیاق تارانتینو، این فیلم از همان دقایق اولیه به دنبال این است که فضای دردناک دوران برده داری را به تصویر بکشد و با این که مانند همیشه تمامی اتفاقات اگزجره هستند اما به خوبی این حس را به بیننده منتقل میکند و از این بابت به شکل مشخصی پیرو همان مسیر حرامزاده هاست. تارانتینو تلاش میکند تا واقعیات را در این فیلم به تصویر بکشد، هرچند که گاهی هم به دلیل محدودیتها توانائی نمایش همه واقعیت را ندارد.
به نظر میرسد که امسال دو فیلم لینکلن و جانگو مکمل یکدیگر شده اند، لینکلن به داستان قانون منع برده داری میپردازد و جانگو چگونگی ظلمهای سفیدپوستان بر علیه سیاه پوستان را مشخص میکند.
جانگو داستانی قابل قبول و پر کشش دارد و البته باید گفت که بیشتر این کشش تا زمانی است که شخصیت دکتر شولتز و کلوین کندی در فیلم حضور دارند و بعد از مرگ این دو دیگر برایم فرقی نمیکرد که جانگو چگونه انتقام خواهد گرفت. جانگو رها شده تا حد زیادی وابسته به حضور شخصیت شولتز است و حتی روح ظلم ستیزی و تحرک را اوست که به داستان و جانگو تزریق میکند و گرنه شاید او هم مانند دیگر سیاه پوستانی که کلوین کندی مثال زد همچنان رام و بدون واکنش میماند. "جانگو" با بازی جیمی فاکس به کل فاقد کیفیات یک شورشی است و به نظر میرسد که اتفاقات انتهای فیلم هم یک جوز پز ضد نژاد پرستی از تارانتینوست که نمونه آن را در انتهای حرامزده ها هم دیده بودیم.
فیلم از حیث فرم و اتمسفر کاملا یادآور فضای وسترن میباشد و اگر پاشیدن بزرگنمائی شده خون به در و دیوار نبود به سختی میشد گفت که این فیلم اثری از تارانتینو است. شاید از این حیث یادآور نمونه هایی مانند چابک دست و مرده و تومبستون باشد اما همچنان فاصله بعیدی با آثار برتر وسترن مانند نابخشوده، خوب، بد، زشت و ... دارد.
نکته ای که همچنان در این فیلم مشخص بود رو به ضعف رفتن سینمای تارانتینو است، سینمائی که دیگر با هیچ وصله ای نمیتوان آن را به داستان عامه پسند چسباند. ه چند که ساخته شده هر اثری از تارانتینو میتواند طرفدارانش را خوشحال کند و سر ذوق بیاورد، اما نباید واقعیت را فراموش کرد، "به نظر میرسد که دیگر از نبوغ تارانتینو اثری نیست"

برای این فیلم 2.5 ستاره در نظر میگیرم.

تارانتینو تقدیم میکند...

به راحتی میتوان این فیلم تارانتینو رو در صف بهترین آثار تارانتینو قرار داد فیلمی بی پروا از نوع ژانر تارانتینویی فیلیم که حد و مرز نمیشناسد و بر خلاف وعده سینمای این روزهای هالیوود پیش میرود میتازد و به جلو میرد. تارانتینو فیلمی ساخته است که دوباره در آن خیل عظیم بازیگرانی معروف حضور دارند بازیگرانی که همگی از این که با تارانتینو همکاری میکنند خوشحال هستند. جیمی فاکس بعد چند سال و بعد از بازی در فیلم Ray دوباره به سطح اول بازیگری برگشته است و ان نقش های دسته دوم را در این فیلم به فراموشی میسپارد ، دوباره والتز بازگشتی به فیلم تارانتینو دارد تا بار دیگر با کاشف خود دیدار کند و این بار نیز توانسته است از عهده نقشی که به او سپرده شده است به زیبایی در بیاید نقش یک جایزه بگیر که در کنار جانگو آزاد شده به دنبال آزاد کردن زن جانگو هستند.. در کنار این دوبازیگر باید دی کاپریو را نیز اضافه کرد که برای اولین بار یک نقش منفی را جلوی خود میبیند و به زیبایی توانسته است این نقش را بازی کند. به راستی تارانتینو استاد بازی گرفتن از بازیگران است...
فیلم جانگو رها از بند را میتوان تارانیتنویی ترین فیلم تارانیتنو در چند سال اخیر دانست و به راستی با بازگشت جالب خود در فیلم حرومزاده های بی ابرو دوباره بازگشت خیره کننده ای به دنیای سینما با جانگو رها از بند داشته است و توانسته است فیلمی طراز اول را به نمایش بگذارد . با این که صحنه های خشونت بار فیلم در حد بالایی است و بعضا دیالوگ های تندی در فیلم رهسپار میشود اما همین صحنه ها و دیالوگ هاست که فیلم های تارانتینو را خاص میکند سینمایی که بدون هیچ حد و مرزی به جلو میرود. تارانتیو سعی کرده است برده داری را در آن زمان ان طور که بوده به نمایش بگذارد و بعضا در این کار نیز موفق عمل کرده است .. فیلم جدید تارانتینو مثل همیشه با حرکاتی جالب پیش میرود روایتی جالب دارد و البته طنز فوق العاده و صد البته صحنه های ناگهانی که بیننده را شوکه میکند به مانند تمام فیلم های تارانتینو ! یاد صحنه کشتن در تاکسی فیلم پالپ فیکشن بیوفتید ! همچین صحنه ای در فیلم جانگو فراوان است ...
در اخر یک سوال پیش می آید آیا واقعا این همه خشونت در فیلم لازم بود؟؟

من امتیاز 9 به این فیلم میدم چون از دید من که یکی از طرفداران بی چون و چرا تارانتینو هستم یکی از بهترین فیلم های امسال بوده است و فیلمی کامل از هر لحاظ...

کسانی که فیلم های تارانتینو را می بینند عموما دو دسته هستند:

1-کسانی که دوستدار سینمای او هستند و هرگونه ساختارشکنی از او را می پذیرند 
2- کسانی که برای دیدن یک فیلم خوب فیلم های تارانتینو را می بینند و در خیلی از قسمت ها از ساختار شکنی های او لذت نمی برند. 
در مورد جانگو باید بگم که دوباره تارانتینو ساختار شکنی کرد و سکانس های مخصوص خودش را ساخت و باعث شد که طرفدارانش به شدت از او راضی بشوند و به الطبع دسته دوم این فیلم را ضعیف بدانند. 

در هر صورت فیلم جانگو یک فیلم خوب و قوی در کارنامه تارانتینو هست و به نظرم نقطه قوت فیلم هم فیلم نامه تارنتینویی هست که باعث جذابیت بیشتر آن شده است. موسیقی متن فیلم هم تلفیقی از موسیقی سنتی فیلم های وسترنی و رپ جدید بود که باز هم مربوط به ساختار شکنی های تارانتینو بود.