ترجمه نقدهای منتقدین جهان

مسئله ای که در مورد "آخرین موهیکان" بسیار مورد بحث بود، این است که بازیگران چگونه مهارت بقا در بیابان را به دست آورده اند و وسایل، تیر و کمان، قایق ها و کفش های سرخ پوستی چگونه بر اساس شکل قدیمی شان ساخته شده اند. این می تواند تبلیغی برای Cecil B. DeMille باشد که توانایی ساخت هرچیزی را در کوتاه ترین زمان و با کم ترین ابزار دارد. من ابتدا اقرار می کنم که با نوع زندگی اروپاییان در شمال آمریکا آشنایی دارم اما در طول زمانی که آخرین موهیکان را تماشا می کردم درگیر یادآوری فیلم Black Robe (1991) بودم که در روزهای ابتدایی زندگی فرانسویان در کبک ساخته شده بود. Black Robe فیلمی طولانی و غم انگیز ساخته بروس برسفورد است. کسی که با نشان دادن وضعیت واقعی زندگی فرانسویان در شمال آمریکا در آن زمان و به تصویر کشیدن جزئیات مربوط به معماری محل سکونت هندیان، روش آنان برای شکار، تهیه غذا و سلاح هایشان در شرایطی مرگبار، بسیار مشهور شد و در اوج قرار گرفت. داستان Black Robe مرا درگیر نکرد اما تصویری که از زندگی ساخته بود، تا امروز در ذهن من مانده است. به طوری که در طول دیدن آخرین موهیکان نتوانستم آن را فراموش کنم. هاوکی جذاب مرز نشین (دنیل دی-لوئیس) تصمیم می گیرد تا به سربازان عالی رتبه بریتانیا برای جنگ با فرانسه بپیوندد و با خطرات بسیاری رو به رو شود؛ چرا که عاشق دختر افسری بریتانیایی (با بازی جذاب Madeleine Stowe) شده است. 

باید بگویم که من از این فیلم بیشتر از Black Robe لذت بردم. مایکل مان، کارگردان آخرین موهیکان، گفته است اولین تجربه فیلم سازی او، ساخت ورژن دیگر فیلمی ساخته شده در سال 1936 بوده که او نیز آن را با همان داستان، دوباره کارگردانی کرده است. بخشی از فیلم نامه آن، یکی از منابع آخرین موهیکان بوده است. البته آن فیلم از رمانی نوشته جیمز فنیمور کوپر سرچشمه گرفته است. آن رمان نیز بر اساس یکی از کتاب های مارک تواین می باشد که خیال بافی های بیش از حد در آن به کلی نوشته مارک تواین را تخریب کرده است. مان در ادامه صحبت هایش بیان کرده که کاراکتری که کوپر خلق کرده هر جا که فیلم نامه نیازی داشته باشد آن را به آسانی رفع می کند و بسیار انعطاف پذیر است. فیلم مان تا حدودی تکمیل کننده کتاب کسالت آور کوپر و جانشین شایسته ورژن پیشین آن است. مایکل مان در مورد دنیل دی-لوئیس هم انتخاب بسیار درستی برای نقش هاوکی داشته، هر چند هیچ کدام از کار های قبلی دی-لوئیس، My Left Foot، A Room with a View و My Beautiful Launderette، شبیه آن نبوده است. 

آخرین موهیکان جزئیات تاریخی و سیاسی کاملی ارائه داده و نکات خوبی درباره انگلیسیان، فرانسوی ها، هندیان و مشاجرات مهاجران نمایش داده است. فیلم نامه آن واقعا ما را جذب قهرمانی می کند که قلب دختری را از آن خویش می سازد. آخرین موهیکان به اندازه ای که ادعا داشت قوی و قاطع نبود –استقبال از آن خصوصا در سانس های عصر بر خلاف چیزی بود که تصور می شد- اما در کل کاری جالب و زیبا محسوب می شود. سکانس جنگ در جنگل مثل دیگر فیلم های هالیوودی بود. قهرمان به ندرت موفق نمی شد و نقش منفی به ندرت کسی را که بعدا در داستان مورد نیاز است را از بین می برد. صدای وحشتناک و مشمئز کننده گلوله در برابر استخوان یادآور صحنه هایی از Black Robe بود. من فکر می کردم با یک اثر سینمایی سالم رو به رو هستم اما این طور نشد. ما در عصر پاپ زندگی می کنم که در آن هاوکی، مردی سفید پوست، بین دو گروه متفاوت از نژاد بشر قرار دارد. او در حالی که هندیان قدرتمند تر و ثروتمند ترند تصمیم می گیرد از دختر افسر بریتانیایی و خواهرش محافظت کند و آن ها را به قلعه ای که پدرشان آن جا منتظرشان است، ببرد. این تجربه خطرناک آن ها را به سوی مرگ و خون ریزی پیش می برد و در صحنه آخر این زوج را می بینیم که به افق خیره شده اند...

 

این نقد و ترجمه تحت کپی رایت سایت سینماسنتر منتشر شده است . لذا هر گونه کپی برداری از این مطالب بدون اجازه نویسنده و سایت سینماسنترwww.cinemacenter.ir نقض آشکار قوانین کپی رایت محسوب می گردد .

جی‌کامنت فارسی
ترجمه و پشتیبانی توسط:شرکت جومی