ارزشگذاری سینمای جهان

فیلم "زندگی پای" به کارگردانی آنگ لی را میتوان به دو بخش تقسیم کرد:

بخش اول که در واقع بخش شکل‌گیری شخصیت پای است و در آن نحوه آشنایی وی با موجودیت خدا و ادیان الهی و علاقمندی پای به قبول وجود خداوند و انجام دستورات او می‌باشد: در این بخش کارگردان سعی در به تصویر کشیدن چگونگی بزرگ شدن پای و شکل‌گیری روحیات وی دارد
بخش دوم که در واقع از لحظه ملاقات پای با ببر بنگال شکل میگیرد را میتوان به گونه‌‌ای شروع شکل مستند داستان دانست، "زندگی پای" از این لحظه و بخصوص پس از ورود پای به اقیانوس رنگ و بویی شبیه به یک مستند به خود میگیرد، مستندی که سعی در نشان دادن چگونگی همزیستی یک حیوان وحشی با یک انسان و نمایش نقش امید و اعتقاد به خداوند را دارد، شاید نزدیک‌ترین واژه برای نام‌گذاری بخش دوم داستان بکارگیری کلمه شبه مستند باشد. زیرا در برخی از ویژگی‌ها از جمله فیلم‌برداری و تعداد کم کاراکتر به مانند مستند و به لحاظ برخی دیگر از ویژگی‌ها به مانند یک فیلم سینمایی است، اما فیلمی بیشتر مشابه به سبک بالیوود و نه هالیوود!!! (از لحاظ داستان)
از نظر بنده زندگی پای در نشان دادن همزیستی حیوان و انسان عملکرد خوبی دارد، اما به لحاظ نشان دادن نقش خدا، آن هم با وجود بخش مذهبی ابتدایی فیلم کمی ناکام بوده است.
البته زندگی پای از بعد‌هایی نظیر فیلمبرداری و جلوه‌های ویژه قابل ستایش است، به گونه‌ای که اگر بدون اطلاعات قبلی و با سطح هوشیاری معمولی به دیدن فیلم بنشینید ممکن است ببر بنگال را حیوانی واقعی و نه ساخته نرم‌افزار تصور کنید!
در مورد فیلمبرداری نیز خلق صحنه‌های زیبا و لطیف از طبیعت که به مخاطب نشاط میبخشد همراه با حرکت‌های بجا و معنادار دوربین؛ فیلمبرداری این فیلم را قابل تحسین میکند.
ذکر این موضوع بجاست که کارگردانی این فیلم، که غالب دقایق آن تنها توسط یک کاراکتر انسان ادامه میابد از لحاظ کشش و جلوگیری از ایجاد خستگی برای مخاطب کاری موفق بوده است
از لحاظ اینجانب زندگی پای فیلمی است که در رده فیلم‌های خوب قرار میگیرد، و دیدن آن برای مخاطب حس تازه‌ای را ایجاد مینماید.

اگر بخواهم با استفاده از سينما كسي را به خدا دعوت كنم، قطعا هيچ كدام از اولويت هايم زندگي پاي نيست. ترجيح مي‌دهم مسير سبز يا حتي خيلي دور خيلي نزديك خودمان را پيشنهاد كنم.

زندگي پاي براي اين مفهوم بسيار انتخاب نامناسبي است چون بيشتر از آنكه مفهوم ايمان را در تصاوير و كانسپت فيلم دريافت كنيم، بايد آن ها را از توضيحات راوي داستان بفهميم. به زبان ديگر اگر داستان راوي نداشته باشد، پروژه ايمان به خدا، نه تنها شكست خورده كه اصولا به سختي به ذهن متبادر مي‌شود، چه رسد به آنكه شكل و شمايلي نيز پيدا كند.
دليل اين امر آن است كه اصولا داستان به شكلي تعريف مي‌شود كه بيشتر از رئال بودن، فانتزي به نظر مي‌رسد و شما چطور مي‌توانيد از يك سري مفاهيم فانتزي برداشتي رئال داشته باشيد!؟
به عقيده بنده فيلم در اين مورد دچار مشكلاتي ريشه‌اي است. در نهايت و نتيجه داستان هم ارتباطي به عقيده به خدا ندارد.
در وجهي ديگر هر چيزي كه در فيلمي وجود دارد اما در داستان كاربردي ندارد را بايد درون زباله‌دان انداخت، از اين نظر كل قسمت اول فيلم كه در هندوستان مي‌گذرد فاقد كمترين ارزش در ادامه داستان است. از خانواده پاتل گرفته تا عشق پاي، از باغ وحش گرفته تا آميتاب باچان...
نكته بعدي آن است كه آنگ لي شروع به تعريف داستاني مي‌كند اما در ميانه راه به نظر مي‌رسد خود او دچار سردرگمي ميان درآوردن داستان و جلوه‌هاي ويژه فيلم شده است. بدين معنا كه هر قدر فيلم و زمان آن پيش مي‌رود گسستگي ميان داستان‌پردازي و جلوه هاي ويژه تأثير بيشتري بر ضعف كلي آن مي‌گذارد.
آنگ لي فرصت ايده آلي براي خلق يك شاهكار داشته كه آن را هم به راحتي از دست داده. سينما به معناي خلق تصاوير، كمتر شاهد چنين ايده اي است كه مدت ها يك انسان و يك حيوان را در كنار هم داشته باشد. اين موقعيتي است كاملا سينمايي، جايي است كه ديگر ديالوگ محوريت ندارد و بايد تصاوير را ساخت، هر چند كه نمي توان گفت تصاوير آنگ لي در اين فيلم ضعيف است اما آن چيزي كه بايد در تصاوير جلوه كند ارتباط پاي با ريچارد پاركر است كه بسيار سطحي و ضعيف از آب در آمده.

در مجموع فيلم بايد گفت كه زندگي پاي فيلم يكدستي نيست و به همين دليل ارتباط خوبي با تماشاگر برقرار نمي‌كند و حداكثر تأثير آن براي لحظاتي خواهد بود، فردا فراموش خواهيد كرد كه قرار بوده كه اين فيلم مفهومي الهي به شما منتقل كند.