توضیحات

تاریخ ایجاد در شنبه, 13 آبان 1391 09:32

نوشته شده توسط سروش ممدوحی

بازدید: 3805

	بیوگرافی ویتوریو استورارو
	BW.61- Vittorio Storaro Biography تاریخ تولد 24 ژوئن 1940 تاریخ مرگ - ملیت ایتالیائی حرفه فیلمبردار مترجم علی (Joker) استورارو پسر یک آپاراتچی فیلم، مطالعه عکاسی را در 11 سالگی شروع کرد. وی هنگامی که 18 ساله بود، به خواندن رسمی عکاسی در مدرسه ملی ایتالیایی فیلم پرداخت. همانطور که سال­ های طولانی به عنوان متصدی دوربین کار می­کرد...
	Cinema Center Biography Group

ویتوریو استورارو، متولد 24 ژوئن 1940 در رم، یک فیلم بردار ایتالیایی است.
یک نظرسنجی صورت گرفته در سال 2003 توسط صنف بین المللی فیلم­برداران، استورارو را به عنوان یکی از ده تصویر بردار تاثیرگذار تاریخ تشخیص داد.


بیوگرافی مختصر
استورارو پسر یک آپاراتچی فیلم، مطالعه عکاسی را در 11 سالگی شروع کرد. وی هنگامی که 18 ساله بود، به خواندن رسمی عکاسی در مدرسه ملی ایتالیایی فیلم پرداخت. همانطور که سال­ های طولانی به عنوان متصدی دوربین کار می­کرد، در مقام تصویر بردار مشغول کار روی اولین فیلمش، "جوان، جوان" در 1968 بود. در 1970 "پرنده­ ای با پر و بال بلورین" را تصویر برداری کرد که اولین فیلم به کارگردانی داریو آرژنتو بود.
او با کارگردان­ های مطرح بسیاری، مخصوصاً برناردو برتولوچی که یک همکاری طولانی مدت با او داشته است و نیز با فرانسیس فورد کاپولا و وارن بیتی کار کرده است.
فیلم هایش شامل 1900"، دنباله رو، آخرین تانگو در پاریس، آخرین امپراتور، قلمرو: اپیزود مقدماتی جن گیر، و اینک آخرالزمان، از صمیم قلب، سرخ ها، بولورث، آسمان سرپناه، تاکر: مرد و رؤیایش، لیدی هوک، تانگو و گویا در بردو" است. او فیلم بردار تولید مشترک بی بی سی با گوینده ایتالیایی RAI در طی دو شب در آخر هفته 4 و 5 سپتامبر 2010 نیز بود.
اولین فیلم آمریکایی اصلی استورارو، "و اینک آخر الزمان" به کارگردانی فرانس فورد کاپولا در 1979 بود که استورارو بخاطر آن برنده اولین جایزه اسکار خود شد. کاپولا درباره نگاه بصری فیلم استورارو را کاملاً آزاد گذاشت و این از سوی بسیاری از منتقدین به عنوان یکی از تماشایی ترین فیلم های از لحاظ بصری تمام دوره ها تلقی می شود. او برای سرخ ها (1981) و آخرین امپراتور (1987) هم موفق به دریافت اسکار شد. دیک تریسی (1990) یک نامزدی چهارم را برای وی به دنبال داشت.
استورارو همه جا به عنوان یک تصویر بردار حرفه ای با یک فلسفه پیچیده عمدتاً الهام گرفته از تئوری رنگ های یوهان ولفگانگ ون گوته قلمداد می شود که تا حدودی روی اثرات روانی که رنگ های مختلف دارند و شیوه ای که با آن رنگ ها روی ادراکات ما از موقعیت های مختلف اثر می گذارند؛ متمرکز می شود. او با پسرش، فابریزیو استورارو، سیستم قالب یونی ویژن را برای وحدت بخشیدن به تمام فیلم های سینمایی و تلویزیونی آینده در یک نسبت دید مخصوص 2.00:1 ایجاد کرد. استورارو در سال 2002 اولین چیزها را در مجموعه کتاب هایی که در بیان روشن فلسفه تصویربرداری اش بطور واقعی تر کوشش می کنند، تکمیل کرد.
استورارو بخاطر سبک شخصی باب روز، وسواسی و زرق و برق دارش معروف است. یک بار فراسیس فورد کاپولا خاطر نشان کرد که استورارو تنها مردی است که تا به حال می شناسد که می تواند با یک کت و شلوار سفید از یک نردبان بیفتد و کثیف نشود.
 

فیلم شناسی ویتوریو استورارو
ویتوریو استورارو، تصویر برداری ایتالیایی و عضو جامعه آمریکایی تصویر برداران (ASC) و جامعه ایتالیایی تصویر برداران (AIC) است. فیلم های اولیه استورارو در زادگاهش ایتالیا ساخته شدند، جایی که همکاری های اولیه اش را با کارگردان ایتالیایی، برناردو برتولوچی، شروع کرد که به همکاری با او در تمام دوره کاریش ادامه داده است. اولین پروژه اصلی استورارو و برتولوچی، فیلم "دنباله رو"ی سال 1970، بر اساس رمانی ایتالیایی به همین نام بود.
اولین فیلم آمریکایی استورارو "و اینک آخرالزمان" به کارگردانی فرانسیس فورد کاپولا بود. استورارو یک جایزه آکادمی را به خاطر کارش در این فیلم نصیب خود کرد که با دو اسکار دیگر به خاطر کارش در "سرخ ها" و "آخرین امپراتور" و یک نامزدی برای "دیک تریسی" ادامه پیدا کرد. استورارو در مقام تصویر بردار در فیلم هایی از قبیل "آخرین تانگو در پاریس، ایشتار، بولورث و جن گیر: اپیزود اول" انجام وظیفه کرد. استورارو علاوه بر برتولوچی و کاپولا، با کارگردان هایی از قبیل ریچارد دونر، وارن بیتی و کارلوس سورا هم کار کرده است. استورارو در تمام مدت دوران کاری اش نامزد و برنده جوایز بسیاری به خاطر کارش به عنوان تصویر بردار از جمله جایزه یک عمر موفقیت از جامعه آمریکایی تصویر برداران شده است.
 

بیوگرافی
ویتوریو استورارو، فیلم برداری که به خاطر "و اینک آخرالزمان، سرخ ها و آخرین امپراتور" برنده جوایز اسکار شد، در 24 ژوئن 1940 در رم متولد شد. پدرش یک آپاراتچی در استودیوی فیلم لوکس بود. در 11 سالگی شروع به خواندن و فراگیری عکاسی در یک مدرسه فنی کرد. او در C.I.A.C (مرکز آموزش سینمای ایتالیایی) نام نویسی کرد و سپس تحصیلاتش را در مدرسه دولتی تصویر برداری ادامه داد. هنگامی که وی در 18 سالگی در این مدرسه ثبت نام کرد، یکی از جوان ترین دانشجویانش تا آن زمان بود.
در 20 سالگی به عنوان دستیار فیلم بردار استخدام شد و ظرف یک سال به متصدی دوربین ارتقا یافت. استورارو چندین سال را صرف رفتن به گالری ها و مطالعه آثار نقاشان، نویسندگان، موسیقی دانان و سایر هنرمندان بزرگ کرد. در 1966 او به سر کارش به عنوان دستیار فیلم بردار در "پیش از انقلاب" یکی از اولین فیلم­های برناردو برتولوچی برگشت. استورارو اولین شهرت و اعتبارش به عنوان تصویر بردار را در سال 1968 برای "جوان، جوان" به دست آورد. سومین فیلمش، "استراتژی دل رانگو" بود که پس از آن همکاری بلند مدتش با برتولوچی شروع شد. او "دنباله رو، آخرین تانگو در پاریس، ماه، آسمان سرپناه و بودای کوچک" را هم برای برتولوچی فیلم برداری کرد.
او اولین جایزه اسکارش را برای فیلم برداری "و اینک آخرالزمان" برد که فرانسیس فورد کاپولای کارگردان به او آزادی کامل طراحی نگاه بصری تصویر را داد. استورارو در اصل از گرفتن این کار اکراه داشت، از آنجا که او گوردون ویلیس را فیلم بردار کاپولا می دانست. اما کاپولا احتمالاً بخاطر فیلم برداری "آخرین تانگو در پاریس" که مارلون براندو در آن به ایفای نقش پرداخته بود، از او خواست. اجرای براندو در این فیلم نیمه فی البداهه بود و کاپولا روی یک رویه مشابه به خاطر صحنه هایش در جنگل با شخصیت کلنل کرتز براندو برنامه ریزی کرده بود.
 

او دومین اسکارش را به عنوان مدیر فیلم برداری در "سرخ ها"ی وارن بیتی را به دست آورد و بعداً "دیک تریسی" و "بولورث" را برای بیتی فیلم برداری کرد. او سومین اسکارش را در مقام مدیر فیلم برداری در "آخرین امپراتور" برنده جایزه آکادمی بهترین تصویر برتولوچی برد.
استورارو می گوید: «تمام فیلم های بزرگ نتیجه نزاع و تعارض بین تاریکی و نور هستند. هیچ راه درست واحدی برای بیان مقصود خودت وجود ندارد. امکان های بیشماری برای استفاده از نور با سایه ها و رنگ ها وجود دارد.»
«تصمیماتی که درباره تلفیق، حرکت و ترکیبات بیشمار این متغیرها و سایر متغیرها می گیرید چیزی است که آن را یک هنر می سازد.»
به گفته استورارو: «برخی افراد بهت خواهند گفت که تکنولوژی، ساخت فیلم را برای یک شخص به تنهایی ساده تر خواهد کرد اما سینما یک هنر فردی نیست. استورارو موافق نیست. افراد زیادی برای ساخت یک فیلم لازم هستند. شما می توانید آنها را همکار یا هم نویسنده بخوانید. یک فهم مشترک وجود دارد. سینما هرگز واقعیت یک نقاشی یا یک عکس را ندارد زیرا شما تصمیماتی درباره آنچه می گیرید که مخاطب باید ببیند، بشنود و اینکه آن چطور به آنها ارائه شود. شما انتخاب هایی می کنید که تعبیرات خودتان از واقعیت را بر شما تحمیل می کنند.»
استورارو معتقد است که: «تعهد ما، دفاع از حقوق مخاطبین جهت دیدن تصاویر و شنیدن صداها به طریقی که ما مقصود خودمان را به عنوان هنرمند بیان کرده ایم است.»
در طی دهه 1970، استعاره فیلم برداری به عنوان نقاشی با نور قدرت گرفت. اما استورارو، حرکت را به این ترکیب اضافه می کند. فیلم برداری، نگارش با نور و حرکت، ترجمه تحت الفظی کلمه فیلم برداری است که از یونانی مشتق می شود.
استورارو می گوید: »آن، معنی حقیقی آنچه را که دست به انجامش می زنیم توصیف می کند. ما داستان هایی با نور و تاریکی، حرکت و رنگ ها می نویسیم. زبانی با واژگان و امکان های نامحدود خودش برای بیان افکار و احساسات درونیمان است.»
او به عنوان یک فیلم بردار بسیار خلاق و مبدع است. او روسکوی بین المللی، یک سری ژل های رنگی سفارشی را برای نورپردازی اش درست کرده بود که برای محقق کردن تئوری هایش درباره واکنش هیجانی به رنگ استفاده می کرد. منتخب استورارو، ژل های رنگی برای سایر فیلم برداران از روسکو در دسترس است.
او سیستم فیلم یونی ویژن را خلق کرد که یک قالب 35 mm براساس مواد خام فیلم با سه پرفراژ است که یک نسبت دید 2:1 را به دست می دهد که استورارو احساس می کند یک سازش خوب بین نسبت های صفحه گسترده 2.35:1 و 1.85:1 مورد علاقه بیشتر فیلمسازان است. استورارو این تکنولوژی نوین را با قصد 2:1 توسعه داد که نسبت دید عمومی برای هم سینما و هم تلویزیون در عصر دیجیتال می شود. او اول مینی سریال تلویزیونی "تپه شنی" را با سیستم یونی ویژن فیلم برداری کرد.
استورارو جوان ترین شخصی است که جایزه یک عمر موفقیت جامعه آمریکایی فیلم برداران را دریافت کرده و تنها دومین دریافت کننده پس از اسون نیکویست، یک شهروند غیر آمریکایی، است.
 

مسائل جزئی
او یک سری ژل های رنگی سفارشی تولید شده توسط روسکوی بین المللی داشت که برای تبعیت از تئوری هایش درباره واکنش هیجانی به رنگ فرمول بندی کرد. روسکو این ژل ها را به عنوان منتخب استورارو به بازار عرضه می کند.
سیستم یونی ویژن – یک قالب 35 mm سه پرفراژ با یک نسبت دید 2:1 – را به قصد این خلق کرد که یک نسبت دید جهانی برای هم سینما و هم تلویزیون شود. او بر آراستن تمام فیلم هایش با نسبت دید 2:1 به منظور پیروی از سیستم یونی ویژن اصرار کرده است.
عضو هیئت داوران در فستیوال فیلم کن در 1991
عضو هیئت داوران فستیوال فیلم ونیز در 1987
جزء 10 تصویر بردار تأثیرگذار برتر توسط صنف تصویر برداران در 16 اکتبر 2003 انتخاب شده است.


فیلموگرافی به زودی...