ترجمه نقدهای منتقدین جهان

 

آيا مي توان فراموش كرد كه «آرتيست» فيلمي صامت و سياه و سفيد است؟ آيا مي توان به راحتي آن را فيلم تصور كرد؟ با يك بررسي اوليه، بعضي تماشاچيان از ديدن آن منصرف شدند و گفتند كه علاقه اي به فيلم صامت ندارند. زماني را به خاطر مي آورم كه يكي از خوانندگان از من درباره فيلم اينگمار برگمن پرسيد. من گفتم: «فكر مي كنم بهترين فيلم سال بود» و او پاسخ داد:« به نظر مي رسيد چيزي نبود كه ببينيم». در اينجا فيلمي داريم كه بسيار سرگرم كننده و به خاطر داستان و اجراها و نيز شيوه كنايه آميز صامت و سياه و سفيد بودن، جذاب است. «آرتيست» مي داند كه شما از صامت بودن آن آگاه هستيد. البته فيلم مثل فيلمهاي صامت گذشته كاملاً صامت نيست، بلكه موسيقي نيز آن را همراهي مي كند. مثل يك فيلم عادي زماني كه كسي حرفي نمي زند.

شايد يكي از الهامات براي اين فيلم «آواز در باران» باشد، فيلم كلاسيكي درباره هنرپيشه زن خاموشي كه صداي زنگ دار او در زمان صحبت مناسب نيست. در آن فيلم قهرمان داستان (دبي رينولدز Debbie Raynolds) عاشق يك هنرپيشه خاموش، جين كلي Gene Kelly ، مي شود، سال 1952. و اكنون اين نقش را ژان دوژاردين ايفا مي كند، او يكي از آن لبخندهاي خيره كننده اي دارد كه فكر مي كنيد هيچ كس را به اندازه خودش مسحور نمي كند. دوژاردين، كه جايزه بهترين بازيگر كن 2011 را دريافت كرده است، آميخته اي از كلي و شون كانري به نظر مي رسد و با زمان بندي كميك و زبان بدني كه دارد، مي تواند ستاره خاموش نيز باشد.

دوژاردين، جرج والنتين است كه لهجه فرانسوي مناسب فيلمهاي صامت هاليوود را دارد. وقتي تصاوير به صدا درمي آيند، كنار گذاشته مي شود و در آپارتمان محقري با سگ وفادارش اوگي، تنها مي ماند.

در يك لحظه بحراني، با پپي ميلر (برنيس بيژو Brenice Bejo) خيلي نزديك مي شود، كسي كه وقتي براي اولين بار يكديگر را ملاقات مي كنند يك رقاص بود و اكنون شهرت زيادي بدست آورده است. هوادارانش عاشق زيبائي اندك او هستند، چيزي كه والنتين قبل از رسيدن به اين موقعيت عاشق او بود.

به شيوه متدوال آن روزها، گروه بازيگري «آرتيست» شامل بازيگراني با زبان هاي اصلي متفاوت مي شود. جان گودمن John Goodman كارگاه هنري حائز اهميتي مي سازد و چهره هاي مشهوري چون جيمز كرامول James Cromwell، پنه لوپه آن ميلر Penelope Ann Miller، ميسي پايل Missi Pyle و اد لاوتر Ed Lauter از اين كارگاه بيرون مي ايند.

ژان دوژاردين در سن 39 سالگي به خوبي در فرانسه شناخته شده است. او را در مجموعه موفقي درباره OSS 117 ديده ام، يك مأمور مخفي كه المان هاي 007 و بازرس كلوسو Clouseau را به هم مي آميزد. او حقيقتاً يك هنرپيشه خاموش است. چهره او باز است و بيانگر صدا، به غير از كمدي، است. همانطور كه نورما دزموند Norma Desmond ستاره خاموش مشهور در «بلوار غروب» مي گويد: «ما به ديالوگ نيازي نداريم. ما چهره داريم!» چهره دوژاردين كاملاً در خدمت اهداف فيلم است. او مي تواند زيرك و در عين حال ساده بازي كند و اين به او اين امكان را مي دهد كه مخاطرات را به ملودرام تبديل كند.

من سه بار «آرتيست» را ديده ام و هر بار آن را تحسين كرده ام، شايد به اين خاطر كه مخاطب شگفت زده خود فيلم مي شود. «آرتيست» قيلم خوبي براي زمان فراغت است و به زبان جهاني با همه سنين گفتگو مي كند. فيلم هاي صامت مي توانند افسون خاصي ايجاد كنند. در طول يك فيلم صامت خوب، در خيالپردازي غرق مي شوم، يك شبفتگي كامل كه مرا از زمان خارج مي كند.

من فيلم هاي سياه و سفيد را هم دوست دارم، بعضي افراد دوست ندارند. براي من بيش از آنكه واقعي باشد، رؤياگونه است و بيشتر ذاتي است تا اينكه به جزئيات بپردازد.

 

 

 

 

این نقد و ترجمه تحت کپی رایت سایت سینماسنتر منتشر شده است . لذا هر گونه کپی برداری از این مطالب بدون اجازه نویسنده و سایت سینماسنترwww.cinemacenter.ir نقض آشکار قوانین کپی رایت محسوب می گردد .

جی‌کامنت فارسی
ترجمه و پشتیبانی توسط:شرکت جومی