ترجمه نقدهای منتقدین جهان

رولاند امریک علاقه‌مند است تا در فیلم‌هایش، بلاهایی سر ساختمان‌های معروف بیاورد. در "روز استقلال (1996)" وی کاخ سفید را منفجر کرد. در "روز پس از فردا (2004)" مجسمه آزادی را تا کمر زیر برف دفن کرد. در "2012 (2009)" کاخ سفید توسط ناو نیروی دریایی آمریکا که به وسیله تسونامی واژگون شده بود، نابود شد. اتفاق جدیدی در تازه‌ترین اثر وی به عنوان کارگردان نیافتاده است، در "سقوط کاخ سفید" هم ساختمان ریاست جمهوری و هم ساختمان کنگره به شدت آسیب می‌بیند و تقریباً خراب می‌شود، اما حداقل به ما خوش می‌گذرد. چانینگ تاتوم نقش جان کیل، افسر پلیس مستقر در کنگره را ایفا می‌کند، مردی که در تلاش است تا کاری ثابت پیدا کند و پدر خوبی برای دخترش امیلی (جویی کینگ) باشد، مردی که شدیداً به سیاست و همچنین رئیس جمهور جیمز ساویر (جیمی فاکس) علاقه‌مند است. کیل زمانی که برای تقدیم درخواست عضویت در سرویس مخفی رئیس جمهور می‌رود، دخترش امیلی را نیز با خود همراه می‌برد، با این حال وی توسط کارول فینرتی (مگی جیلنهال) رد می‌شود. کیل افسرده و امیلی به توری که در کاخ سفید برگذار شده ملحق می‌شود، در اینجاست که بدترین اتفاق ممکن می‌افتد: تروریست‌های داخلی کنترل کاخ سفید و کنگره را به دست می‌گیرند، گروه کوچک گردشگر را به عنوان گروگان نگه می‌دارند و رئیس جمهور را در ساختمانش گرفتار می کنند. جان باید قبل از اینکه دیر شود باید راهی پیدا کند تا هم از دخترش محافظت کند و هم از رئیس جمهور. من تا قبل از این فیلمی از تاتوم ندیده بودم، اکنون نیز متوجه شدم که از وی متنفر نیستم، پس خوش بحال آقای تاتوم. مطمئناً تاتوم بازیگر فوق‌العاده‌ای نیست، ولی نتیجه کار می‌توانست بدتر از این باشد. نکته مهم این است که وی از پس صحنه‌های اکشن خوب بر‌آمده است، همچنین لحظاتی نیز وجود دارد که رابطه کاراکتر او با دخترش چیزی نزدیک به واقعیت است. حالا که صحبت از دختر شد، جویی کینگ که من تنها در نقش کودکی مارون کوتیار در "خیزش شوالیه تاریک" وی را دیده بودم، در ایجا جذاب است. البته کمی باهوش‌تر از سنش به نظر می‌رسد، ولی چه کسی اهمیت می‌دهد؟ او بامزه است، میزان مناسبی از تفکر و لجاجت یک نوجوان را دارد، همچین وی کاراکتر تاتوم را با انگیزه بالایی (اگر نگوییم کمی بیش از حد) تغذیه می‌کند. جیمی فاکس نیز مانند همیشه بازی خوبی در نقش رئیس جمهور ساویر از خود ارائه داده است. وی اقتدار را به خوبی نشان می‌دهد و شخصیت دوست داشتنی کاراکترش جلوه خوبی به فیلم داده است. در آخر، جیسون کلارک دوباره ثابت می کند که می‌تواند شخصیت‌های دیوانه را به بهترین شکل ایفا کند، اگر چه این بار او مشغول شکنجه کردن مظنون احتمالی (30 دقیقه نیمه‌شب) یا تیراندازی به مرد ثروتمندی که همسرش را زیر گرفت (گتسبی بزرگ) نیست. این بار وی مزدوریست که کنترل کاخ سفید را به دست می‌گیرد و به نظر می‌رسد که می‌تواند شدیداً کینه توز باشد، به هر حال کلارک در این کار خوب است و من وی را در نقش یک شرور دوست دارم. بازی‌های جالب توجه دیگر توسط جیمز وودز در نقش مارتین واکر، مسئول دفتر رئیس جمهور و نیکولاس رایت در نقش راهنمای عجیب گروه گردشگر که بیشتر جنبه خنده فیلم است، ایفا می‌شود. ما همچنین شاهد حضور مگی جیلنهال نیز هستیم و با اینکه من زیاد طرفدارش نیستم، ولی او در اینجا زیاد هم بد نیست. در اوایل فیلم خیلی سعی کردم تا آن را جدی بگیرم: فکر می‌کردم که فیلم تلاش می‌کند تا اظهارات سیاسی داشته باشد یا درسی با ارزش بدهد، و فکر می‌کردم که این مطلب در شرایط مضحکی اتفاق می‌افتد. ولی تکرار پیوسته، کاملاً موثر و مضحک دیالوگ‌های تک خطی و گرایش به سمت اتفاقاتی که برای قهرمانان و حتی در بعضی مواقع دشمنان داستان، زیادی راحت و مناسب است، به من کمک کرد تا دریابم که حتی فیلم نیز خودش را جدی نگرفته است. زمانی که من این را فهمیدم، فضا برایم مفرح‌تر شد و فکر می‌کنم که تمام هدف فیلم نیز همین است. آیا پیام یا اظهار نظر سیاسی را می‌توان در بین صحبت ها یافت؟ بله، حتماً، شاید. . . احتمالاً توضیحی در مورد اینکه مردم متعهد در مقابل کشور یا کسانی که دوستشان دارند، چگونه باید برخورد کنند؟ اما هدف فیلم این نیست، هدف فیلم این است که شاهد یک کار اکشن باشیم و فیلم نیز از پس این کار خوب برآمده است. شما نباید به توقع یک فیلم مفهومی به سینما بروید، اما این را هم بدانید که اکشن‌ها بدون فکر کار نشده است. سقوط کاخ سفید برای چیزهایی که هست و چیزهایی که نیست خوب می‌باشد. فیلم خارق‌العده‌ای نیست، در مورد انفجار‌های بی پایان و بی هدف نیز نیست، ولی برای قدری خنده و تعدادی صحنه درام آبرومند خوب است. این فیلم در چیزی که برایش ساخته شده موفق عمل کرده است: یک اکشن مفرح تابستانی.

....::::..... با تشکر از حانیه عزیز بابت ویراستاری و احمد عزیز بابت تهیه بنرها ....::::.....