ترجمه نقدهای منتقدین جهان

Oblivion مانند اولین فیلم این کارگردان، جوزف کوسینسکی، TRON: Legacy در سال 2010، دارای جلوه‌های ویژه‌ی بسیار زیاد، تصاویر پر زرق و برق، نمادهای بی‌شرمانه و معانی اندک است. فیلم به آرامی آغاز می‌شود. کسل‌کننده ادامه پیدا می‌کند و بسیار طولانی و خسته‌کننده به نظر می‌رسد. به طوری که می‌توان گفت حتی نسبت به فیلم قبلی این کارگردان در حاشیه قرار دارد. فیلم در نگاه سطحی بسیار درخسنده اما از زاویه‌ی دید عمیق‌تر مملو از ماشین‌آلات و بدون ذره‌ای رفتارهای انسانی قابل درک است. در واقع Oblivion فیلمی احمقانه و جاه‌طلبانه محسوب می شود. 
این فیلم نمایشی از سال 2077 است؛ دقیقا 60 سال پس از هجوم بیگانگان که باعث ناامن شدن بخش عمده‌ی کره زمین گشت. کروز نقش جک هارپر، یکی از بازماندگان بر سیاره‌ی زمین، را بازی می کند. بقیه‌ی نجات‌یافتگان به تیتان منتقل شده‌اند. هارپر و همکارانش به عنوان تکنسین برای مدیریت یک روبات بر زمین مانده‌‌اند. وظیفه‌ی این روبات محافظت از منابعی است که به دست بیگانگان افتاده. هارپر در پنت‌هاوس یک برج به همراه افسر ارتباطاتش، ویسا (اندرا ریسبورگ)، زندگی می کند. چشمان ویسا برای همیشه گشاد شده است. درست مثل چشمان اولیویا وایلد در نقش کورا در فیلم TRON: Legacy. او معمولا شبیه عروسک خیمه شب بازی به نظر می رسد. هارپر و ویسا روز خود را با تعمیر روبات، خوردن شام زیر نور شمع و شنا کردن در استخر سپری می‌کنند. رئیس آن‌ها، سالی (ملیسا لئو)، که بسیار شاد و عجیب می باشد، بر کار آن‌ها از مدار مرکزی کنترل نظارت دارد. 
برای پنهان ماندن جزئیات عملیات، حافظه‌های هارپر و ویسا کاملا پاک می‌شود. با این همه هارپر درگیر رویاهایی سیاه و سفید و بی‌کیفیت درباره‌ی زنی زیبا و ملاقات با او در نیویورک پیش از هجوم بیگانگان است. سرانجام یک روز هارپر متوجه سقوط سفینه‌ای قدیمی در حوالی یک روستا می‌شود. او برای نجات بازماندگان به آن‌جا می رود. یکی از این افراد، فضانوردی روسی (الگا کوریلنکو)، دقیقا شبیه زن رویاهای اوست. هارپر او را به همراه خود به برجش می‌برد که این موضوع شک و حسادت ویسا که شریک و معشوقه‌ی هارپر نیز می‌باشد را برمی‌انگیزد. این فضانورد به مدت شش دهه در نوعی خواب برودتی بوده اما با این حال از فاش کردن دلایل اصلی ماموریت خود خودداری می‌کند. تا جایی که هارپر و ویسا گزارشات پرواز او را پیدا می‌کنند و به موضوع پی می‌برند. در این جا نکته‌ای مبهم باقی می‌ماند؛ این گزارشات چگونه اسراری درباره‌ی هارپر، ویسا و هجوم بیگانگان را نیز آشکار می کند؟
این فیلم یکی از فیلم‌های پر اشکال و تناقضات منطقی است. اما به طور کل داستان متفاوتی را راویت می کند که صحنه‌های آغازین آن بسیار کند پیش می‌رود. این روش، تکنیکی هوشمندانه برای بیان داستان‌های علمی-تخیلی است. به طوری که مخاطب به آرامی وارد دنیای فیلم شود. اما اشکال اصلی این جاست که دنیای Oblivion بسیار کم جمعیت و فراموش شده به تصویر کشیده می‌شود. با نگاهی دقیق‌تر به اشکالات دیگر آن نیز پی می‌بریم. برای مثال می‌توان گفت این فیلم، اقتباسی بسیار ضعیف است که سعی می‌کند در آن واحد از چندین فیلم علمی-تخیلی دیگر تقلید کند اما موفق نیست. Oblivion تمثیلی سیاسی درباره‌ی یک تکنسین معمولی است که روباتی اتوماتیک را برنامه‌ریزی می‌کند تا دشمنانش را شکار کرده و به قتل برساند تا جایی که دیگر اثر از آن‌ها باقی نماند. یکی دیگر از مشکلات، سوالات زیادی است که درباره‌ی هویت شخصیت اصلی داستان برایمان شکل می‌گیرد؛ چرا که این شخصیت به هیچ وجه پاسخ قانع کننده‌ای به ما نمی‌دهد. البته جدای از این‌که صحنه‌های اکشن نیز خیلی خوب نیست. این داستان به درگیری انسان‌هایی می‌پردازد که می‌خواهند برای زنده ماندن در محیط طبیعی خود از تکنولوژی استفاده کنند و به تکنولوژی بیشتر از روابط انسانی اهمیت می‌دهند. بر خلاف شخصیت‌های اکثر فیلم‌ها که تحت تاثیر یک زن هستند، در این جا از هیچ کس بدون کمک هارپر کاری ساخته نیست. او باصلابت و در عین حال حساس است و کلید نجات انسان‌ها را در دست دارد. در انتها می‌توان گفت Oblivion به درک عمیقی از زن ستیزی نیز اشاره دارد.