ارزشگذاری سینمای جهان

لباس بد قواره وس اندرسون بر پایه یک دکمه دوخته شده است که باعث می شود بسیاری سینمای نداشته او را آوانگارد بپندارند.

 

اگر تمامی تکنیک های سینمایی را هم در یک فیلم پیاده کنید، اما همچنان محتوایی در کار نباشد، ره به ناکجاآباد خواهید برد. وس اندرسون از سینمای کوبریک تنها پرسپکتیو تک نقطه ای را آموخته آن هم تنها در مرحله اجرا و البته با کمترین عمق که شاید بهترین نام برای آن تقارن باشد. تکنیکی بسیار رایج در طراحی، که استاد مسلم سینما آن را به شکلی مفهومی در اکثر فیلم هایش بکار بست. اما تفاوت عمده کوبریک و وس اندرسون در مفهوم و عمق تصاویر است. پرسپکتیو کوبریک مختص به خود اوست، در چشمان کاملا بسته تداعی‌گر فضایی رؤیاگونه است، همین تکنیک در غلاف تمام فلزی نوعی اضطراب را منعکس می‌کند، درخشش تبدیل پرسپکتیو تک نقطه ای به دلهره و وحشتی عمیق است، بری لیندون حاکی از عمق نگاه نقاش به قاب تاریخ است، پرتقال کوکی نهایت شرارت و لجام گسیختگی اخلاقی انسان و2001: اودیسه فضایی بیش از هر چیز بر بار زمانی و مکانی می افزاید. این تنها قسمتی از دانشگاه سینمای کوبریک کبیر است.

 

اما وس اندرسون کاریکاتور سینماست. فیلم خرده پی‌رنگ و قاب محور ایشان آنچنان عمق اندکی دارد که در پایان بیننده با خود می‌اندیشد که حرف فیلم چه بود!؟ جواب ساده است، حرف فیلم آن است که وس اندرسون یک کَمِرا فِتیش است و آنچنان در این امر مصر است که تبدیل به حالتی سادیستی می شود.

 

البته که پرسپکتیو تک نقطه ای تنها تکنیکی نیست که کاریکاتوری از آن در این فیلم به نمایش کشیده شده، از اورهد شات گرفته تا تو شات، اورشولدر و انواع پن ها... همه و همه در خدمت تکنیک خاص کارگردان هستند، نه در خدمت روند روایی داستان.

 

در هر ابعادی فیلم شبه آوانگارد وس اندرسون کار ضعیف و البته چه از نظر تجربی و یا هنری، فاقد ارزش است. سینمایی که برای علایق کارگردان ساخته شده و بدون توجه به دریافت مخاطب و وجه سرگرمی سینما شکل گرفته، جدای از آنکه فاقد ارزش است بلکه ضد هر نوع ارزش سینمایی نیز هست.