ارزشگذاری سینمای جهان

بازی گرسنگی یا عطش داستانی نیست که در ابتدا آدم رو جذب کند.
میتوان گفت که داستان بعد از 30 دقیقه ابتدائی بهتر میشود و قابل دیدن اما نه خوب. اگر کسی تحمل صبر در این 30 دقیقه را نداشته باشد مسلما فیلم را رها خواهد کرد و قطعا این یکی از نقاط ضعف بزرگ فیلم است.
زمان فیلم بسیار زیاد است. چیزی نزدیک به دو ساعت و نیم که برای چنین موضوع بسیار خسته کننده و نا لازم بوده است. به راحتی میشد یک ساعت از زمان فیلم کم کرد بدون آنکه لطمه ای به داستان بخورد. اتفاقا این کم بودن زمان کمک بسیاری به ضرباهنگ فیلم و بالا رفتن هیجان آن میکرد. نکته جلب کننده زیادی در فیلم وجود ندارد و با این که فیلم فروش زیادی در گیشه داشته است اما این طور به نظر میرسد که داستان به شدت از نداشتن هدف رنج میبرد و این بی هدفی سبب شده که درام فیلم حس نگردد. در واقع اگر فیلم مورد استقبال تماشاگران قرار نمیگرفت میشد آنرا یک فیلم درجه دوم و ورشکسته دانست اما بدبختانه فیلم نزدیک 700 میلیون دلار فروش داشته و همین سبب شده که خیلی از ضعف های عمومی آن خود را در پشت موفقیت فیلم در گیشه مخفی کنند.

از دیدگاه فنی فیلم فاقد مینیموم های یک اثر جذاب است. تقریبا نه جلوه های ویژه جذابیت کافی دارند و نه فیلم برداری و نه هنر کارگردانی. فیلم از این حیث کاملا معمولی به نظر میرسد. داستان دارای بار درام کافی نیست. در واقع باید گفت که درام آن در نیامده و به بیننده منتقل نمیشود. عشق دو سویه داستان تهی و پوچ است و پایان ماجرا هم کاملا بسته بی مفهوم. نه از نظام ظلم و جور به اندازه کافی به بیننده دیتا داده میشود و نه از مظلومین تحت جور!! بنابر این ایده ای نمیتواند در مورد وزن اتفاقات داستان داشت.
بازی های فیلم بسیار یک بعدی و غیر قابل ارتباط برقرار کردن هستند که این را هم میتوان به ضعف های فیلم افزود.
در نهایت با یک فیلم بد فرم و بد محتوا روبرو هستیم که اتفاقا موفق هم هست. نمونه کامل سطحی نگری هالیوودی که حتی نمیتوان دلیل موفقیت آنرا درک کرد.

فیلم عطش مبارزه فیلمی واقعا تینجیری بود که با رنگ و لعاب هایی که در طول فیلم به ان داده شده بود برای علاقه مندان به این گونه رنگ و لعاب ساخته شده بود. فیلم به کندی و در بعضی از مواقع به سمت کسل کنندگی حرکت میکند که این ناشی از ساخت بد فیلم دارد و شاید هم کتاب این گونه روایت شده است! بازی بازیگرها بجز جنیفر لورنس خوب در نیامده اس ! فیلم نامه مشکل عمده دارد . موزیک خوب نیست. لباس ها در بعضی مواقع زننده است و...........
اشکالات زیادی درباره فیلم است که نام بردنش وقت میطلبد در کل عطش مبارزه ان فیلمی نبود که انتظارش را داشتم و اون فروش و این طرفدارها برای این فیلم واقعا من را به شک فرو برد که این امریکایی ها واقعا یک جاشون اشکال داره... راستی این فیلم من رو یاد فیلم condemned انداخت که استیو استن (کشتی کج کار معروف) یک نظامی قدیمی که در زندان بود را به یک جزیره برده بودند و او نیز همانند عطش مبارزه باید هرکسی در جزیره بود میکشت تا زنده بیرون اید! پایان فیلم هم دست خوشی از این فیلم نداشت! من condemned را از این فیلم بیشتر پسندیدم

این فیلم تنها زائده یک ذهن بیمار، روانپریش و مالیخولیایی هستش که زندگی انسانها درش هیچ ارزش و معنایی نداره و نویسنده متاسفانه درک و مفهوم درستی از قدرت عشق نداشته. اول و مهمتر از هر چیزی انسانیت هستش و بعدش مسائلی مانند عشق و وقتی ما مورد اول رو نداریم مورد دوم کاملا بی معنی و زائد هستش.
چطور ممکنه کسی که ذهن اینچنین بیماری داشته باشه و 24 تا نوجوان 12 تا 16 ساله رو با دلیلی بیمعنی و پوچ به جون همدیگه بندازه تا همدیگرو لت و پار کنن میتونه از عشق و دوست داشتن بگه؟ (منظور نویسنده هستش) فیلمی کاملا بی ارزش و بی سرو ته که فقط میتونه ذهن آدم رو مشوش و اعصابشو خورد کنه.
واقعا چیزی به اسم منطق و عقل در این فیلم وجود نداره چرا 24 تا آدمی که میدونن تا چند روز دیگه 23 نفرشون کشته میشن اینقدر بیخیالن اصلا برای چی دارن این نمایش هارو برگزار میکنن؟ برای چی دو هفته تمرین میکنن؟ توی همواپیما وقتی ردیابشون رو وصل میکنن چرا اینقدر خوشحالن؟ تنها کسی که ناراحته اونم شخصیت اول فیلمه که اونم لابد چون از خواهرش جدا شده و نمیتونه ببینتش اینقدر ناراحته. مسخره تر از این نمیشد فیلمی ساخت.
اینقدر اعصابم از داستان فیلم خراب شد که هیجان فیلم و مناظر زیبای اون رو تحت شعاع خودش قرار داد فیلم میتونست همین مبارزات رو، همین صحنه هارو، همین محیط مبارزه رو داشته باشه ولی با داستان دیگه نه داستانی به این بیماری و مریضی. فیلم های بسیار دیگه ای هم هستند که توش لت و پار شدن انسان هارو نشون میدن، انسانهایی که برای زنده ماندن مجبورن هم نوع خودشون رو لت و پار کنن ولی واقعا این فیلم مزخرفترین فیلم در بین اون فیلم هاست.
اگر ما داستان فیلم رو ندونیم و 70 دقیقه فیلم رو حذف کنیم و فقط ببینیم که چطوری این 24 نفر به جون همدیگه میوفتن فیلم خوبی میتونه باشه ولی وقتی اون 70 دقیقه اول به فیلم اضافه میشه فیلم معنی و مفهومش رو از دست میده و بیشتر بدرد سطل آشغال میخوره.
حتی عدد صفر هم برای همچین فیلمی زیاده و نمره دادن به این فیلم با عدد به نوعی توهین به اعداد هستش فیلمی مزخرف و بیمعنی.

پ.ن: چطوری درجه این فیلم pg-13 هستش؟ آدم های توی هالیوود رو حتما باید به یک روانپزشک نشون داد و کسانی که فیلم هارو درجه بندی میکنن.