ارزشگذاری سینمای جهان

توضیحات

تاریخ ایجاد در یکشنبه, 23 مهر 1391 14:58

نوشته شده توسط علی معصومی

بازدید: 1853

نام فیلم: نسل‌ها

کارگردان: الکساندر پین
فیلمنامه: الکساندر پین، نت فاکسون، جیم راش (براساس نولی از هارت همینگز)
مدیر فیلمبرداری: فدون پاپامیشل
تدوین: کوین تنت
تهیه کننده: الکساندر پین، جیم بورک، جیم تیلور

بازیگران:
جرج کلونی
شایلن وودلی
آمارا میلر
نیک کراوس

خلاصه داستان: پدری سعی می‌کند پس از حادثه مرگباری که زنش را به کما فرستاده ارتباطش را با دو دخترش تازه کند. اما در همان ابتدای راه با مشکلات فراوانی روبرو می شود...

نظر نویسندگان سینماسنتر درباره فیلم:

سینماسنتر

سینماسنتر

فرخ فرمان

خوب واقعیت امر اینه که من با این فیلم ارتباط خوبی برقرار نکردم. با این که پیگیرانه تا آخر دیدمش اما در خیلی مواقع حس خوبی بهم منتقل نکرد. دلیل این عدم انتقال حس خوب نه کیفیت روائی فیلمه و نه ساخت و بازی بازیگران. ماجرا کاملا غیر ملموس است و خیلی خیلی فانتزی! از نوع فانتزی هائی که همه فدای یک نفر میشوند و حقیقت فراموش میشود. اما همین موضوع هم کم دیده نشده. کافی است کمی فیلم دیده باشید. از دید من این فیلم حرف جدیدی برای زدن نداشت. حرفی نداشت که قبلا گفته نشده باشه. میشه خیلی از ارتباطات فیلم را در فیلمهای دیگر دید و با یک هدف مستقل آنها را تبدیل به نسلها کرد. ارتباط نامناسب پدری با دخترانش، ارتباط نامناسب تر با همسرش و ارتباط همسرش با شخص دیگر و همین طور گرفتاری هائی که در این بین شاهدش هستیم، همه و همه به کرات در داستانهای دیگه دیده شده اند. اما شاید نه به شکلی متمرکز. داستان نسلها با بازی خوب جرج کلونی (با این نگاه که کلونی همین طوری هم راه بره میگیم خوب بازی کرد) مانند آن مثل معروف داشتن یک سر و هزار سوداست. مردی در عین این که باید شأن فامیلی و ریشه خود را حفظ کند، اما در برقراری ارتباط با خانواده خود آنقدر ضعیف و زبون بوده که نه تنها از روزگار زن خودش با خبر نیست (که تنها در رختخواب او دو بار با غیر، همبستر بوده) که فرزندانش هم هر یک برای خود ساز مخالف کوک میکنند. جالب این است این مرد کار که اصولا مرد خانواده نیست در عرض کمتر از 72 ساعت ناگهان با تغییر 180 درجه ای میشود مرد آبدیده ای که نه تنها نسل و ریشه خود را حفظ میکند که ارتباط با دختران و دیگر اعضای خانواده و حتی دیگر خانواده ها را نیز درست میکند و یکباره شاهد گذشتهای بزرگ او و واکنشهای عمیقی هستیم که با تنها به کار انداختن یک درصد آنها در گذشته اصولا کارش به اینجا نمیکشید. (پدر زنش در این باره کنایه های جالبی به او میزند که به نظر من اکثر آنها درست است) لوکیشنهای هزار بار دیده شده در هاوائی و از جمله کوههای مشهور به دیواره سبز که دست کم در 100 فیلم دیگه هم دیده شده اونقدر تکراری هستند که باعث بشوند از فضاها لذت نبرم. خصوصا که این با فضاهای زیبای هاوائی بیش از هر اثر دیگری در کنار خود فضای عذاب آور شهری را نشان میدهند که البته انگار این از ترفندهای سازنده بوده است. از همه جالب تر سرنوشت خانواده هایی است که احتمالا بعد از به فروش نرفتن ملک خانوادگی شاید در اثر مشکلات مالی سرنوشتهائی نظیر ماتئو کینگ پیدا کنند (البته از این دیدگاه احتمالا کسی به فیلم نگاه نکرده) چرا که ماتئو همان طور که خانواده خودش را دچار مشکل کرده اکنون برای خانواده آنها هم تصمیم میگیرد. تصمیمی که نگران عواقبش نیست. او حتی اوضاع خانواده خودش و حرفهای پدر زنش را نیز با دیگر اقوامش کنار هم نمی گذارد تا بتواند نتیجه درستی بگیرد. برای ماتئو کینگ تنها هندل کردن جریان اسپییر و دخترانش کافی است. احتمالا به نفع حفظ فضای طبیعی و ایجاد لوکیشنهای بیشتر برای فیلمها و سریالهای بعدی و البته در فشار قرار گرفتن خانواده های عمو زادگانش. گفته عموزاده دیگری که به او میگوید: تو وضعیتت خوبه اما نمیتونی ما رو تو خطر بندازی! اما بیننده برای ماتئو کف خواهد زد چون خودش را حفظ کرده. با تمام این مسائل نسلها فیلم بدی نیست. اما به نظر من شایسته کاندید اسکار شدن هم نبود. فیلمهای امسال از دید من همه و همه دچار ضعف عمومی فیلم نامه هستند. حتی نیمه شب در پاریس که برنده جوایز متعدد شد. فیلم نامه هائی که با واقعیت مناسبتی ندارند. به این فیلم امتیاز 5 دادم. به نظرم این امتیاز خیلی فوق العاده ای برای فیلمه.

سینماسنتر

سینماسنتر

نازنین اختری

فیلمی که باید دید و باید دید... راستش اصلا تصور نمی کردم محتوا و داستان فیلم انقدر قابل لمس و باورپذیر باشه، اما بود. داستان مردی که در طول زندگی مشترک تمام وقتش را صرف کار و پیشه خود نموده و بحرانی ناگهانی او را یک تنه در پیش روی مشکلات ریز و درشت نشانده است. قدم های او و تلاش برای بالانس مشکلات و رسیدگی به اموری که نسبت بهشون غافل بوده مت رو تبدیل به مردی مستأصل و مضطرب می کنه. پدری که باید خودش رو در مقابل دخترانش حفظ کنه و آغوش امنشون باشه. بازی جرج کلونی در این کاراکتر بسیار ملموس و باورپذیر و البته متأثر کننده است. در کنار بیهوشی و مرگ غریب الوقوع همسرش، در کنار سرکشی و نافرمانی و بدرفتاری دخترانش، حال باید طعم تلخ خیانت همسرش را نیز به دوش بکشه، ولی در فضا و مکانی که شاید روح بیننده رو به پرواز در بیاره! در مورد فیلم نسل ها اصلا نمی شه تاثیر چشمگیر منظره ها و فضاهای فوق العاده رو در نظر نگرفت! فضایی که بیننده رو به این فکر سوق بده که زندگی جهنمی در بهشت هم ممکنه؟!! نسل ها فیلمی بود که به زیبایی توفیق و یا عدم توفیق یک رابطه عاطفی رو میان اعضای یک خانواده و بهتر بگم میان نسل های مختلف به تصویر کشید. داستانی که از خیانت اوج گرفت و به بخشش ختم شد! بخشش و گذشت، کلمه ای که شاید این روزها تنها همان کلمه باقی مانده و تاثیر و معنایش را از دست داده! متاسفانه!

سینماسنتر

سینماسنتر

سروش ممدوحی

من چطور بگم! اصلا از فیلم خوشم نیومد و اگر بازی خوب و باورپذیر جورج کلونی نبود حتی تا آخر فیلم رو هم نگاه نمیکردم! فیلم به واقع کاملا به درد بخوره سینمای این روزهای ماهواره ای مثل شبکه های جم و فارسی یک و...! که این دو شبکه تمام فیلم هاشون رو خیانت و این حرفها میگذره. این فیلم هم رو این موضوع فوکوس داده، البته شاه ماهی این جور فیلم هاست و فیلم زیبا و دیدنی هست اما نه برای نامزدی در اسکار و بردن گلدن گلاب و این حرفها! فیلم متوسط رو به بالایی که با بازی قوی جورج کلونی همراه شده. اگه این فیلم بهترین فیلمه، دیگه نمیدونم منظورشون از بهترین فیلم چی هست! فقط کلا یه فیلم نامه جالب داشت که بدرد امریکا و... میخورد و یه بازی خوب توسط جورج کلونی که می شد اسکار بگیره و گلدن گلوب حلالش باشه، همین. من هنوز متوجه این موضوع نشدم که چرا زنی که خیانت کرده و این طور شوهرش رو فروخته به همین راحتی توسط شوهره بخشیده بشه، چون در حال مرگ است! من که این فیلم رو نمیتونم درک کنم، بهش نمره 5 دادم اونم فقط به خاطره بازی خوب جورج کلونی و همین طور بازی دختر بزرگترش که خیلی خوب بازی کرده بود، همین.

سینماسنتر

سینماسنتر

سهیل امیدوار

همین اول بگم بخاطر اون پسره اضافی نچسب موی دماغ 1 نمره کم میکنم واقعا اگه نبود توی فیلم چی میشد؟؟؟؟؟ 1 امتیازم چون اعصابم خورد شد کم میکن چون اصلا حال و حوصله فیلم درام دیدن ندارم (هر چقدر هم قشنگ باشه) بریم سراغ داستان. من اولش فکر کردم میخوان درباره بیمار توی کما و اهدا اعضاء و این چیزا صحبت کنن و دیگه داشت حوصلم سر میرفت که یهو الکس اومد درباره رابطه نامشروع مادرش به پدرش گفت و کلا روند داستان از اینجا عوض شد و یه کمی جذابیت برای ادامه دادن پیدا شد. یه کمی هم تازگی داشت برام چون دیگه قرار نیست کسی از خودش دفاع کنه و توجیح، بهانه و دلیل الکی برای کارش بیاره. ما اینجا یه محکوم ابدی داریم. در طول داستان فکر میکردم اگه همچین مردی توی ایران بود و این اتفاق براش پیش میومد چی کار میکرد؟ حتی همین نسل جدید و روشنفکرمون که مثلا خیلی هم ذهنشون باز هست. ولی خب به هر حال اونجا ایران نیستش و فرهنگشون خیلی خیلی فرق میکنه با ما و همین تفاوت فرهنگ و نوع برخوردهای متفاوت، خیلی جالب توجه بود. بازی خیلی قشنگ جورج کلونی درخور توجه بود. هر آن آدم منتظر بود که این شخص منفجر بشه و به زمین و زمان بد و بیراه بگه ولی هر بار خونسردی خودشو حفظ میکرد و فقط انفجار خودشو پیش زن توی کما رفتش نشون میداد، شاید هنوزم برخلاف روندی که توی فیلم نشون داد اون تنها محرم رازش بود. روند تغییرش هم از یه آدمی که اصلا با خانوادش وقت نمیگذرونه و خبر نداره که توی خانوادش چه خبره تا تبدیل شدن به یک مرد خانواده هر چند کوتاه بود و اگه بیشتر بخوایم توش دقیق بشیم باور پذیر نبود ولی توی داستان به خوبی توسط جورج کلونی پیاده شده بود و اگه به این موضوع فکر نکنیم اصلا متوجه این تغییر در مدت زمان کوتاه نمیشیم. ( البته شاید بخاطر اینه که ما از گذشته مت و نوع رابطش با خانوادش زیاد مطلع نیستیم و فقط اطلاعات کمی داریم و این سبب میشه تغییرش رو زیاد حس نکنیم البته باز هم میگم بازی خوب جورج کلونی رو نباید نادیده گرفت) یه چیزی هم کلا من متوجه نشدن اصلا قضیه نگه داشتن یا فروش زمین چه دلیلی داشت که مطرح بشه؟ چون ابدا به اصل ماجرا ربطی نداشت یعنی این ماجرا میتونست در هر مکان دیگه ای اتفاق بیوفته، حتی تو قطب جنوب بدون یا با فروش زمین. چون مسئله فروش نه کمکی به داستان کرد نه چیزی، فقط آخرش یه نتیجه گیری اخلاقی برای خودشون داشت که قدر نسل هاتون رو بدونید و چیزی که از گذشتگانتون بهتون رسیده رو حفظ کنید. چیزه دیگه ای نداشت کلا این ماجرای هاوایی و فروش زمین. ( البته بجز تصاویر بسیار زیبا و فوق العاده از طبیعت هاوایی) در کل با اینکه فیلمش ناراحت کننده بود ولی به نظر من قشنگ بودش. یه چیز قشنگی هم که توی فیلم نشون داد این بود که مت هیچ وقت کاری نکرد که الیزابت جلو پدر و مادرش و دوستاش بد جلوه کنه با توجه به خیانتی که کرده بود و شاید رفتارش زیادی ایده آل بود و کمی پذیرشش سخت باشه ولی به هر حال این حرکت قشنگ بود، حتی اگر هیچ وقت توی واقعیت همچین اتفاقی نیوفته.

سینماسنتر

سینماسنتر

پرنیان ابراهیمی

نوشتن در مورد فیلمی که دیدنش تحت تأثیرت قرار بده کار سختیه. نسل ها، فیلمی است ساده و در عین حال تأثیر گذار، فیلمی در مورد خانواده و زندگی. به نظر من فیلم به خوبی دغدغه های زندگی امروزی را به تصویر کشیده است. مردی که تا قبل از سانحه پیش آمده برای همسرش، از او و فرزندانش دور بود و درست زمانی که تصمیم می گیرد تا باقیمانده این خانواده رو به زوال را احیا کند، با واقعیتی تلخ رو به رو می شود. واقعیتی که سرآغازی می شود برای ماجراهای پیش آمده در فیلم و فرصتی که مت بتواند به درک و شناختی از خود و وظایفش در قبال خانواده اش برسد. دیالوگ های فیلم به خصوص بخش هایی که از زبان مت بیان می شوند، به شدت تأثیر گذارند. بازی های بازیگران فیلم قابل قبول است، به خصوص جرج کلونی که به خوبی نقش مردی مستأصل که نهایت تلاشش را برای برقراری رابطه با دخترانش به کار می برد، را ایفا کرده است. بازی روان و عالی کلونی، بیننده را به خوبی درگیر خود می کند. شالین وودلی هم به خوبی از ایفای نقش خود بر آمده، دختری ناسازگار و سرکش که سعی می کند تا چتر حمایتی باشد برای خواهر کوچکترش. مناظر فیلم که در هاوایی اتفاق افتاده به شدت زیباست و این زیبایی به شدت هوشمندانه در تضاد با فضای فیلم است؛ نام هاوایی که همیشه تداعی شادی و خوش گذرانی است، در این فیلم محل زندگی خانواده ای است که اگرچه بخش عمده ای از هاوایی را به میراث برده اند، اما شاد نیستند. موسیقی متن فیلم هم به نظر من به خوبی با فضای فیلم و داستان آن هماهنگ است. نسل ها، فیلمی است که همه رده های سنی می توانند با آن به خوبی ارتباط برقرار کنند، فیلمی که طنز تلخش لبخندی تلخ بر لب بیننده می نشاند، فیلمی که تلخی و شیرینی به خوبی در کنار هم به تصویر کشیده شده اند. با جملات مت به الیزابت در لحظه خداحافظی، نوشته ام را به پایان می رسانم، این کلمات که از زبان مت بیان می شود، به خوبی آرامشی که بیننده به دنبالش هست را به او می دهد. ... good bye my love، my friend، my pain، my joy، good bye

سینماسنتر

سینماسنتر

علی معصومی

سوال اول فیلم برای من این بود: چرا بستر داستانی با این درجه از التهاب، بهشت انتخاب شده است؟ نسل ها فیلمی است که جامعه ی ما، شهر ما، کشور و جهان ما به دیدن آن نیاز دارد. نیاز دارد که بداند چگونه باید نسل و نسل ها را حفظ کرد. چطور میانشان دیالوگ برقرار کرد. سرزمینی را حفظ کرد، فرهنگی را زنده نگاه داشت، آبرویی را نریخت و در نهایت نسل و نسل ها را عزت بخشید. نسل ها روایت ساده و بی آلایشی از مصائب یک مرد برای خارج کردن خانواده خود، نسل خود، شهر خود و در نهایت جهان خود از مشکلاتی است که قالبا لاینحل می نماید. تنها دلیل موفقیت مت در سامان دادن به شرایط در تمامی وجوه، از خود گذشتگی است. اوج از خود گذشتگی او در سکانسی طلایی است، جایی که تمام حقارت ها را تحمل می کند تا پدری بتواند ایستاده با دخترش خداحافظی کند. شرایط آنچنان بر او تنگ می گیرد که از دل آتش فولاد بیرون می آید. مت یک قهرمان نیست اما مظهر عقلانیت، اعتدال، اخلاقگرایی و از خود گذشتگی است. جرج کلونی بیشترین انعطاف را در این کاراکتر یافته، کاراکتری پر از اوج و فرود، هر چند که در برخی موارد اکت های او تلطیف شده به نظر می رسد اما در مجموع بازی او قابل قبول و در برخی سکانس ها چشم نواز است. سید که علت وجودی مستدلی در فیلمنامه ندارد، بازی بسیار خوبی داشته و با آن کاراکتر خاص اش وظیفه تلطیف فضا را بر عهده دارد. در نهایت می توان گفت داستان گویی، فیلمنامه ای با روایت کلاسیک، شخصیت پردازی دقیق، اخلاق محوری از نکات برجسته ای است که نسل ها را شاخصی در میان فیلم های هم نسل اش می کند.

سینماسنتر

سینماسنتر

جدول ارزشگذاری فیلم نسل‌ها:

جدول راهنمای ارزشگذاری فیلم:

عالی	خیلی خوب	خوب	متوسط	ضعیف	بی ارزش