ترجمه نقدهای منتقدین جهان

«Dredd» دومين فيلم الهام گرفته از قهرمان كتابهاي كميك انگليسي است كه قرار بوده در اواسط آگوست در ايالات متحده اكران شود. پخش كننده آن تصميم به تعويق زمان ارائه آن از اواخر تابستان به روزهاي اول پائيز گرفت. با وجود تشابهات بارز (و اكتراً سطحي) با «The Raid: Redemption»، Dredd مي تواند آنقدر متفاوت باشد كه برچسب يك فيلم بدلي را بر خود نزد. اين فيلم به نسبت نسحه هاليوودي آن با نقش آفريني سيلوستر استالونه در سال 1995 نزديكي بيشتري با كميك بوك دارد.

در اين فيلم نقش جاج درد Judge Dredd را كارل اربان Karl Urban ايفا مي كند. همانند كتابهاي كميك، درد هرگز ماسك خود را برنمي دارد، بنابراين مافقط لب ها و چانه اربان را مي بينيم. همچنين با صدايي از ته گلو حرف مي زند كه خيلي شبيه صداي بتمن كريستين بيل است. درد بيشتر يك شخصيت است تا يك چهره. اگرچه گاهي بذله گويي مي گويد و تكه اي مي پراند اما هيچ حسي را نشان نمي دهد و رك است. فكر كنيد روبوكاپ.

مثل The Raid: Redemption» فيلم درباره تلاشي است كه افسران قانونگذار براي نفود به ساختمان تحت اداره گنگسترها، پيدا كردن راهي براي رسيدن به بالاي آن و دستگيري رئيس آنها، انجام مي دهند. The Raid: Redemption» خشونت آميز تر است اما «Dredd» زيبائي هاي خاص خود را هم دارد، مثل صحنه زد و خوردي كه فرد شرور، ما-ما Ma-Ma (لنا هدي Lena Headey) از عهده كشتن دو نفر برمي آيد. و جايي كه درد بدون اسلحه فرار مي كند، ميزان هيجان مشخصاً بيشتر مي شود.

درد يك همكار به نام كاساندرا آندرسون (اوليويا ثيرلباي Olivia Thirlby) دارد. درد در حال آزمايش اوست. نمره هاي او در حاشيه مورد ارزيابي قرار مي گيرد اما به خاطر توانايي هاي فيزيكي تأثيرگذار پذبرفته مي شود. او براي خشونت درد آماده نيست اما به سرعت خود را با آن تطبيق مي دهد. كي Kay (وود هريس Wood Harris) چيزهايي درباره ما-ما مي داند كه كه نمي خواهد به كسي درباره آن بگويد و آندرسون در پي يافتن آن است. 

صحنه هاي اكشن گرافيكي هستند و به خوبي و هنرمندانه طرح ريزي شده اند. «Dredd» با پرداخت ديجيتال تأثيرگذار است. «Dredd» به صورت 3D فيلمبرداري شده اما مسائلي هم در اين زمينه وجود دارد. همه اينها در صحنه هايي با جلوه هاي ويژه رخ مي دهد كه سعي در واقعي نشان دادن آن دارد. 3D در اين سكانس ها كامل مي شود. در بعضي صحنه هاي اكشن تيرگي قابل ملاحظه اي وجود دارد ، اما كارگردان پيت تراويس Pete Travis مسئله تاريك بودن را حل كرده است. «Dredd» نور را به ميزان صحيحي دارد . اگر واقعاً بخش نااميد كننده اي وجود داشته باشد، آن فرد شرور داستان است. ما-ما با وجود نقش آفريني لنا هدي، حتي وقتي دستور عقب نشيني مي دهد، خيلي تأثيرگذار نيست. هدي آنقدر نامربوط است كه آخرين رويارويي او با درد بيشتر شبيه چاره انديشي به نظر مي رسد تا يك لحظه مهم در داستان. كمي شبيه رويارويي سوپرمن با لكس لوتور است با اين تفاوت كه در اين حالت لكس، كريپتوني در دست ندارد. برخلاف بسياري سناريوهاي آخرالزماني، سناريو «Dredd» نگاه مناسبي نسبت به آينده، بدون تاريك و زشت نشان دادن بيش از حد آن دارد. پيشينه آن آنقدر قوي هست كه بعضي از عجيب و غريب ترين عناصر فيلم را قابل قبول سازد. طنز تلخي هم وجود دارد كه نابجا به نظر نمي رسد. آنچه «Dredd» ارائه مي كند جديد و خارق العاده نيست اما تركيب عناصر آشنا فيلم 90 دقيقه اي هوشمندانه اي را خلق مي كند كه بسيار بهتر از نسخه سال 1995 آن است.

 

این نقد و ترجمه تحت کپی رایت سایت سینماسنتر منتشر شده است . لذا هر گونه کپی برداری از این مطالب بدون اجازه نویسنده و سایت سینماسنترwww.cinemacenter.ir نقض آشکار قوانین کپی رایت محسوب می گردد .