ترجمه نقدهای منتقدین جهان
Cwr.32- نقد و بررسی فیلم Hunger Games توسط راجر ایبرت
- توضیحات
- تاریخ ایجاد در شنبه, 06 آبان 1391 12:11
- نوشته شده توسط سروش ممدوحی
- بازدید: 2572
| The Hunger Games | ||||||||||
 The Hunger Games |
|
|||||||||
| منتقد : راجر ایبرت | مترجم : هما Skyfly |
«The Hunger Games» مثل همه داستانهاي علمي-تخيلي آينده اي را به تصوير مي كشد كه آن را در مقايسه با زمان حال مي بينيم. بعد از اينكه همه مردم آمريكاي شمالي از بين مي روند، از مخرويه هاي به جا مانده تمدني به نام پانم Panem به وجود مي آيد. اين تمدن توسط يك عمارت پارلماني بزرگ با ايده از جلد مجلات sci-fi بيشمار اداره مي شود و توسط 12 ناحيه كه ماهواره هاي بدون قدرتي هستند احاطه شده است. با آغاز داستان، مراسم سالانه هانگر گيمز شروع مي شود، هر ناحيه بايد يك يك زن و مرد جوان بفرستد و اين 24 فيناليست بايد تا حد مرگ با يكديگر در جايي كه تماماً با دوربين هاي مخفي احاطه شده است بجنگند.
نتيجه آن در توليد تلويزيوني جذب بيننده و حفظ محتواي تمدن است. تصويري از آمريكاي حال حاضر با تمدن آن ارائه مي شود. چطور مردم انتظار قرباني شدن خشونت آميز 24 جوان را در يك سال دارند؟ چه تعداد در جنگ هاي اخير كشته شده اند؟
داستان بر محوريت دو جوان از ناحيه 12 قرار دارد: كاتنيس اورديين Katniss Everdeen (جنيفر لاورنس) و پيتا ملارك Peeta Mellark (جاش هاچرسون). دختر 16 ساله با تير و كمان براي خانواده اش آهو شكار مي كند و به نظر مي رسد پسر از مهارت هاي حفظ بقا كمتر مي داند. هر دو، شخصيت واضحي دارند، و اگرچه لازم است كه يك يا دو نفر بميرند اما جريان عاشقانه اي هم ممكن است پيش آيد.
برخلاف اين افراد جوان سالم، گروه فرمانروايي در كاپيتول نسل هاي پير و فرسوده هستند. افي ترينكت Effie Trinket (اليزابت بنكس)، كه پر زرق و برق آرايش شده، طرح تشريفات سالانه جوانان را به عهده دارد. مردم فيناليست ها را از طريق يك شوي تلويزيوني كه توسط سزار فليكرمن Caesar Flickerman (استانلي توچي) اجرا مي شود، مي شناسند.
مجري مسئول بازي سنكا Seneca (وس بنتلي) است. او ريش عجيبي دارد و حسادت شيطان را به ياد مي آورد. در رأس اين جامعه رئيس جمهور (دونالد ساترلند) قرار دارد، يك ريش سفيد دانا كه افكار عميقي دارد. در مصاحبه ها ساترلند با نسل جوانتر همراه مي شود. افسانه هاي قديمي در كاپيتول بدون شك دست راست حكومت هستند. «The Hunger Games» مثل بسياري از تمثيل ها دقيقاً آن چيزي را كه جستجو مي كنيد به شما نشان خواهد داد.
صحنه هايي كه در كاپيتول و با شخصيت هاي خاص آن اجرا شده، تون كاملاً متفاوتي با صحنه هاي جدال دارد. گروه فرمانروايي روي صفحه و با رنگ هاي براق نقاشي شده است. كاتنيس و ديگر جوانان همه جا ديده مي شوند. اين شخصيت در واقع مي توانست نماي ديگري از شخصيت ري Ree نامزد جايزه اسكار جنيفر لاورنس در «Winter's Bone» باشد. موضوع حتي نشان مي دهد چرا او در زمينه تير و كمان مهارت دارد.
اما، موضوع ديگر، خودآگاهي اين جوانان است. وقتي اسامي آنها از تنگ ماهي بيرون مي آيد، واكنش آنها كه انتخاب مي شوند با توجه به اينكه 23 نفر مي ميرند و يك نفر زنده مي ماند، سكوت و ناراحتي است. كاتنيس داوطلب مي شود كه جاي خواهر 12 ساله اش پريم Prim (ويلو شيلدز) را بگيرد اما در مورد تناسب پيكار بين دختر بچه ها و پسرهاي 18 ساله بحثي مطرح نمي شود. مشخصاً مخاطبان تلويزيوني ميل بيشتري براي خشونت پيدا كرده اند. نه كاتنيس و نه پيتا، چيز بيشتري در مورد موقعيتشان آشكار نمي كنند.
«The Hunger Games» يك فيلم تأثيرگذار و جنيفر لاورنس در نقش اصلي قوي و متقاعدكننده است. اما فيلم در مسير خود با جست و خيز پيش مي رود، از پرسش هاي آشكار مي گذرد و از موقعيت هاي sci-fi كه براي بررسي جامعه ارائه مي شود، اجتناب مي كند. كارگردان گري راس Garry Ross و نويسندگانش مشخصاً به اين فكر كرده اند كه مخاطب آنها مي خواهد صحنه هاي زيادي از شكار كردن و حفظ بقا ببيند و علاقه اي به مردمي كه درباره چگونگي سوءاستفاده طبقه ظالم از آنها صحبت مي كنند، ندارد. شايد حق با آنها باشد. فيلم به نظر من طولاني و در عين حال در بكارگيري حواشي موارد اخلاقي آن، سنجيده بود.
این نقد و ترجمه تحت کپی رایت سایت سینماسنتر منتشر شده است . لذا هر گونه کپی برداری از این مطالب بدون اجازه نویسنده و سایت سینماسنترwww.cinemacenter.ir نقض آشکار قوانین کپی رایت محسوب می گردد .
